آمایش زمین با استفاده از مدل های تصمیم گیری در اراضی پیرانشهر، پسوه و جلدیان

ارزیابی اراضی و تعیین تناسب آنها برای تیپ­های بهره­وری خاص یکی از روش­های مدیریت و توسعه کشاورزی پایدار بوده که مدیران و برنامه­ریزان را قادر می­سازد ضمن برنامه­ریزی برای افزایش تولید، استفاده بهینه و مستمر از اراضی را نیز برای آینده لحاظ نمایند. هدف از این تحقیق استفاده از مدل­های تصمیم­گیریTerraza ، Cervatana و Almagra در محیط میکرولیز و تولید نقشه­های زمین­ مرجع شده با استفاده از تکنیک  GIS به منظور آمایش زمین در منطقه­ای به وسعت ۳۷۷۷۵ هکتار واقع در عرض´۳۰ ۳۶ تا´۵۰ ۳۶ شمالی و طول´۰۵ ۴۵ تا´۲۵ ۴۵  شرقی است. بر اساس پارامترهای  موثر در هر مدل، به ترتیب محدودیت های بیو-اقلیمی، کلاس­های قابلیت یا استعداد و ارزیابی کیفی اراضی توسط مدل­های فوق­الذکر تعیین شدند و  نتایج مدل Terraza نشان داد که کشت دیم همه تیپ­های بهره­وری مورد مطالعه (آفتابگردان، ذرت و سویا) امکان­­پذیر نمی­باشد. همچنین رعایت برخی توصیه­های مدیریتی مانند تعیین زمان حساس گیاه به آب آبیاری موجب صرفه­جویی در مصرف آب بدون هرگونه تاثیر منفی در میزان عملکرد سالانه محصول می­شود. بر اساس نتایج مدل Cervatana حدود ۳۵/۹۱ درصد اراضی به عنوان اراضی خوب تا عالی و ولی حدود ۶۵/۸ درصد اراضی به عنوان متوسط تا خوب با محدودیت­های خاک، شیب و فرسایش تشخیص داده شدند. در ادامه مراحل ارزیابی جهت حفاظت خاک، اراضی غیرمستعد کشاورزی برای احداث جنگل و مرتع معرفی شدند. بنابراین ارزیابی کیفی تناسب اراضی مستعد با استفاده از مدل Almagra نشان داد که به ترتیب ۲۱/۱۰ و ۷۹/۸۹ درصد اراضی برای محصولات مورد مطالعه به دلیل محدودیت­های بافت، کربنات، عمق موثر، توسعه پروفیل و زهکشی به ترتیب در کلاس­های مناسب (۲S ) و نسبتا مناسب (۳ S) قرار می گیرند.

Keywords:

آمایش زمین , کشاورزی پایدار , مدل های تصمیم گیری میکرولیز