مقایسه تاثیر مکانیکی مواد پرکننده مختلف در بازسازی نقص ناشی از تخلیه تومور استخوانی با روش اجزای محدود

تومور سلولی غول پیکر بیشتر در متافیز استخوانهای بلند دیده میشود و بهترین راه درمان آن جراحی است. طی این جراحی تومور تخلیه شده و نقص به وجود آمده با روشهای مختلفی از جمله استفاده از مواد پرکننده، بازسازی میشود. در این مطالعه از تحلیل اجزای محدود برای بررسی حداکثر تنش اصلی و Von-Mises استفاده شده است تا تاثیر مکانیکی چند ماده ی پرکننده ی متفاوت، در بازسازی نقص ناشی از تخلیه تومور، با یکدیگر مقایسه شوند. در این مقاله، پیش بینی عوامل شکست، کیفیت و نقطه تسلیم مواد مورد استفاده، منظور میباشد. مدل-ها با فرض وجود دو تومور با اندازه های مختلف در بخش انتهای تحتانی استخوان ران مدلسازی شده اند. از چند ماده پرکننده یعنی پلی متیل متاکریلات، هیدروکسی آپاتیت و مونیتیت برای ترمیم نقص ناشی از تخلیه تومور استفاده شده تا حداکثر تنش های ناشی از پرکردن این مواد در استخوان جراحی شده در حالت ایستاده روی یک پا، با استخوان سالم مقایسه شوند. حداکثر مقادیر این تنشها در استخوان بازسازی شده با هر ماده، با افزایش قطر، کاهش می یابد. با این حال ماده پلی متیل متاکریلات در مقایسه با سایر مواد نسبت به استخوان سالم، ماده ی مناسب تری برای بازسازی نقص است. استفاده از یک روش تحلیلی مان ند روش اجزای محدود برای این پیش بینی و مقایسه تاثیر مکانیکی مواد پرکننده مختلف در شرایط مکانیکی استخوان، بسیارکمک کننده است.

Keywords:

تحلیل اجزای محدود , استخوان ران , سیمان استخوانی , تومور سلولی غول پیکر , پلی متیل متاکریلات