مواجهه با عدم قطعیت در مدیریت سیستم های آبی

مدیریت سیستم های آبی در محیطی پویا و دارای عدم قطعیت بالا به امری چالش برانگیز تبدیل شده است. عدم قطعیت های متعدد این سیستم ها، سیاست گذاری، مدیریت و برنامه ریزی صحیح آن ها را به امری دشوار تبدیل کرده است. رویکردهای فنی به تنهایی توانایی لحاظ کردن عدم قطعیت های عمیق در مدیریت سیستم های آبی را دارا نیستند. عدم قطعیت عمیق، به سادگی قابل مرتفع کردن نیست؛ زیرا مربوط به سطوح بالای حکمرانی و سیاست گذاری است و به عبارت دیگر افراد مسئول، اجماع نظری کمی بر روی مولفه های مختلف سیستم دارند. بر این اساس در مدیریت سیستم های آبی ضروری است رویکردی اتخاذ شود که توانایی درنظر گرفتن عدم قطعیت های مختلف را داشته باشد. هدف از این مقاله، تبیین و تحلیل چهار رویکرد تاب آوری، استواری، انعطاف پذیری و سازگاری در مواجهه و مدیریت عدم قطعیت های عمیق و بررسی کاربرد آن ها در سیستم های درهم تنیده آبی است. دراین مقاله با استفاده از روش توصیفی- تطبیقی و با جمع آوری اطلاعات از منابع کتابخانه ای به گردآوری ویژگی های رویکردهای مذکور و مقایسه آن ها با یکدیگر پرداخته شده است. نتایج حاکی از آن بود که رویکرد سازگاری در مقایسه با سایر رویکرد ها، توانایی مناسب تری برای استفاده در حکمرانی و مدیریت سیستم های آبی با هدف تطبیق یافتن خودجوش با تغییرات و همچنین توانایی حفظ مسیر اصلی سیستم را دارا است. همچنین، باید به این نکته توجه داشت که نتایج کسب شده به معنای این نیست که سایر رویکردها در مدیریت سیستم های آبی کارآیی ندارند. سایر رویکردها نیز با توجه به ویژگی های ذاتی آن ها می توانند در مدیریت بخش های مختلف سیستم های آبی بکار گرفته شوند.

Keywords:

عدم قطعیت , تاب آوری , استواری , انعطاف پذیری , سازگاری