عدم قطعیت در محاسبه شاخص خشکسالی هیدرولوژیکی با کاربرد توزیع گاما (مطالعه موردی: حوضه آبریز دریاچه ارومیه)

هدف از این پژوهش، تحلیل عدم قطعیت ناشی از فرض برازش توزیع گاما بر سری زمانی داده های آبدهی در محاسبه شاخص خشکسالی هیدرولوژیکی (SDI) می باشد. با کاربرد سری زمانی داده های آبدهی ماهانه و سالانه در ۳۰ ایستگاه هیدرومتری واقع در حوضه آبریز دریاچه ارومیه، کارایی توزیع گاما در برازش داده های آبدهی بررسی شد. نتایج نشان داد توزیع گاما در برازش سری داده های آبدهی تنها در ۱/۵درصد کل حالات به عنوان توزیع برتر شناخته شد. بواسطه آزمون کلموگروف-اسمرینوف، اختلاف معنی دار بین توزیع تجربی داده های آبدهی و توزیع گاما در ۲۵ درصد حالات مشاهده گردید که این میزان در ماه های ابتدایی و انتهای سال آبی تا حدود ۵۷ درصد نیز افزایش می یابد. در مقابل توزیع Wakeby در ۳۱ درصد حالات به عنوان برترین توزیع در برازش سری داده های آبدهی، شناخته شد. بیشترین جابه جایی طبقات خشکسالی هیدرولوژیکی با کاربرد توزیع احتمالاتی Wakeby نسبت به توزیع گاما درمقیاس ماهانه مربوط به ایستگاه قبقلو در ماه مرداد ۹۶ درصد و در مقیاس سالانه مربوط به ایستگاه قاسملو ۵۴ درصد، مشاهده گردید. ملاحظه گردید با محاسبه SDI بر مبنای توزیع Wakeby نسبت به توزیع گاما، بیشترین فراوانی جابه جایی در مقیاس های سالانه و ماهانه مربوط به طبقه نرمال و به ترتیب معادل ۲۵ و ۴۳ درصد است.

Keywords:

SDI , انتقال هم احتمال , پایش خشکسالی , توزیع گاما , عدم قطعیت