رابطه ی قوه ی عاقله و مغز در آرای فلسفی و طبی ابن سینا

ابن سینا عاقله را قوه ای مجرد می داند که برای فعل خاص خود، نیازمند عضو خاصی در بدن نیست و دلایل متعدد اثبات تجرد نفس ناطقه را پشتوانه ی این ادعا قرار می دهد. در همین حال، در آثار فلسفی خود، به نیاز و مراجعه ی عاقله به حس و متخیله و مفکره که از نظر او، با کمک عضو جسمانی کار می کند اشاره می نماید و در مواردی، اختلال در تعقل را که ناشی از ضعف و خستگی و اختلال در مغز است می پذیرد. علاوه بر این، به عنوان طبیب، از بیمار ی های جسمانی عارض بر سر و مغز، که تعقل و تفکر را مختل یا متوقف می نمایند، سخن می گوید و راه های معالجه و داروهای مربوطه را شرح می دهد. مقاله ی حاضر با ملاحظه ی آرای فلسفی و آثار طبی ابن سینا، به شناخت رابطه ی عقل با مغز و بررسی و تحلیل نقش های مثبت یا منفی اعضای بدن به ویژه مغز در عمل تعقل می پردازد و وجه جمع نظریه های ظاهرا متفاوت شیخ در این مورد را بیان می کند.