نظام شبکه و شگرد دورخوانی در روایت گری نقاشی­ها و تصاویر پاره گفتگو

پاره­گفتگو نمایشگر گروهی از افراد در حال گفتگو یا انجام فعالیتی مشترک در فضایی بسته یا باز است. شیوه روایت گری در این نقاشی ها که زیرمجموعه ای از هنر روایی هستند، پیچیده  است. همچنین، اولویت­بندی در سلسله رخدادهای مصور به دلیل هم زمانی و هم مکانی رویدادهای مستقل از یک دیگر از جانب مخاطب اغلب دشوار است. با این وجود، درک شبکه ای از روابط بین شخصیت ها و رخدادها در این آثار به وسیله شگرد «دورخوانی»، روش ابداعی فرانکو مورتی در بازخوانی روایت­های ادبی و تاریخی، و مفهوم «کارناوال» از باختین در راستای فلسفه کلاژ و همجوارسازی اجزای ناهمگون ممکن بوده و درک بیننده را از این آثار بیشتر می­کند. پژوهش حاضر با تکیه بر اصول روایت پردازی در کلاژ و پاره گفتگو، به کاربرد نظریه شبکه، مفهوم «کارناوال» و شگرد «دورخوانی» در بازخوانی روایت در نقاشی­هایی از این دست می­پردازد که گویی روابط ناگفته ای میان شخصیت­های خود ایجاد کرده­اند. در این راستا، با مقایسه مقابله­ای چهار نقاشی در سبک پاره­گفتگو و نگارگری به وسیله شگرد «دورخوانی» ساختار چیدمان اجزای آن ها به منظور تحلیلی جامع از محتوای آن ها واکاوی شده و نظام موجود در روایت پوشیده در دل آن ها بررسی می­گردد. یافته های به دست آمده از این پژوهش گواه آن است که نقاشی­های با دورنمای باز و گسترده و دربردارنده تنوعی از افراد و وقایع مشهود به نوعی بازتابی از نظام شبکه در هنرهای دیداری و از مصادیق راستین آن به عنوان نظامی فراگیر در نظم طبیعت هستند. از سوی دیگر، درک بیننده از این آثار چنان چه از دریچه اصول دورخوانی یا نظام شبکه باشد می­تواند به تحلیل بهتری از آن ها ­انجامد.

Keywords:

کلیدواژه ها: باختین , پاره­گفتگو , دورخوانی , روایت گری , نظریه شبکه , نگارگری