سیاست گذاری آسیب های اجتماعی در دهه ۶۰

با توجه به ارتباط وثیق سیاست گذاری اجتماعی با ساحت سیاست، سعی بر آن است که شکل­گیری سیاست­های اجتماعی مربوط به آسیب­های اجتماعی در دوران انقلاب به عنوان نقطه عطف تحولات سیاسی با عطف توجه به نظریه حکومت­مندی میشل فوکو تحلیل شود. لذا به منظور عینیت­بخشی به مراحل روشی کار تحلیل محتوای مضمونی مورداستفاده قرار گرفت. همچنین جهت پاسخ­گویی به سوالات پژوهش، داده­های موردنیاز از سنجه­های غیر واکنشی و برای گزینش نمونه­ها از شیوه نمونه­گیری نظری استفاده شد. یافته­ها، حاکی از آن است که منطبق بر شرایط اجتماعی و سیاسی حاکم بر آن دوران، سیاست­گذاری انقلابی که از ترکیب مضامین هم­نشینی گناه/ جرم/ آسیب، سلطه رویکرد حقوقی و مداخلات قضایی انتظامی، پاک­سازی اخلاقی، سیاست­گذاری حمایتی و مواجهه با معلول­ها، معنا یافته بود بر سپهر سیاست گذاری آسیب­های اجتماعی در ابتدای انقلاب، تسلط یافت. به طورکلی، در سیاست­گذاری این دوره، ابعاد اجتماعی سیاست­گذاری آسیب­های اجتماعی به نفع ابعاد حقوقی و قضایی کمتر مدنظر قرار گرفته است؛ اما نکته قابل تامل و البته مثبت در جریان هژمون شدن، تدوین و اجرای سیاست­های مزبور، پذیرش اجتماعی آن سیاست­ها بود؛ بنابراین، لازم است در سیاست­گذاری­ها، به مسئله پذیرش اجتماعی آن توجه جدی شود، چراکه پذیرش اجتماعی هر نوع سیاستی، ضامن موفقیت و به ثمرنشستن آن سیاست است.

Keywords:

سیاستگذاری اجتماعی , آسیبهای اجتماعی , نظریه حکومتمندی , سیاستگذاری انقلابی