گفتگوی درون و بین ادیان و ایجاد صلح داستان شخصی یک مسلمان

Publish Year: 1400
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 144

This Paper With 16 Page And PDF Format Ready To Download

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

JR_JHM-16-2_011

تاریخ نمایه سازی: 1 اسفند 1401

Abstract:

کلمه دیالوگ از کلمه یونانی “dialogos” گرفته شده است و معمولا در معنای گفتگو بین دو نفر، دو گروه و/ یا جامعه یا سازمان استفاده می شود. دیالوگ بحثی برای برد یا باخت یا متقاعد کردن دیگری به طرز تفکر خاصی نیست. دیالوگ مکالمه ارتباطی است که شامل فرآیندی بسیار خلاقانه با هدف ایجاد روابط مسالمت آمیز و محترمانه بین شرکت کنندگان و در یک جامعه است. هنگامی که جوامع یا سازمان های مذهبی نماینده ای را برای شرکت در گفت وگوی درون مذهبی یا بین مذاهب معرفی می کنند، مطمئن می شوند که نامزدهای آنها در هنر گفتگو آموزش دیده اند. اول اینکه او نماینده جامعه است و دوم اینکه اگر در فن گفت و گو آموزش ندیده باشد می فهمند که ممکن است تاثیر منفی بر گفتگوی درون دینی یا بین ادیانی داشته باشد. برای یک گفتگوی درون دینی و بین ادیانی سالم، سازمان یا نمایندگان جامعه باید در زمینه حقوق، مسئولیت ها و مهارت های گفتگو آموزش ببینند. این مقاله برخی از آن حقوق، مسئولیت ها و مهارت های ضروری برای یک گفتگوی موفق را در پرتو آن اصول و رهنمودهای مطرح شده در قرآن و سنت مورد بحث قرار خواهد داد. اعتقاد بر این است که گفتگوی درون دینی دشوارتر از گفتگوی بین ادیان است. مشاهده شده است که بسیاری از سازمان های مسلمان آماده مشارکت در گفتگوی بین ادیان هستند، اما از مشارکت در گفتگوهای درون دینی یا درون مسلمانان تردید دارند. گفت و گوی درون دینی پیش نیاز یک گفتگوی موفق بین ادیان است.  هنر گفتگوی درون دینی و بین ادیانی در بنیان به هم پیوسته هستند و حقوق، مسئولیت ها و مهارت هایی که برای گفتگوی بین ادیانی ضروری است، به همان اندازه در گفتگوی درون ادیانی نیز لازم است. با این حال، این مقاله به تاریخ مسلمانان اشاره های ویژه ای می کند تا برخی از اصول و رهنمودهایی را که ممکن است به طور ویژه به مسلمانان در ایجاد گفت وگوی درون اسلامی سالم کمک کند را برجسته نماید. برای توسعه گفت وگوی سالم بین مسلمانان، این مقاله برخی اصطلاحات دینی مانند بدعت، شرک، منافق، شیطان یا ابلیس، کفر، دال و مودیل را که معمولا در نشست های مسلمانان علیه یک گروه مسلمان دیگر به کار می رود، انتخاب می کند. کاربرد این اصطلاحات و تاثیر آنها بر گفتگوی سالم بین مسلمانان در پرتو اصول راهنمای قرآن و سنت مورد تحلیل قرار خواهد گرفت.

Authors

محمد شفیق

استاد مرکز مطالعات و گفتگوی ادیان، کالج نزاره، نیویورک، آمریکا.