زمان مندی و توسعه؛ نقش بزنگاه تاریخی در خیز اقتصادی چین

جایگاه چین در اقتصاد جهانی از دهه ۱۹۷۰ به این سو دگرگونی شگرفی به خود دیده و از قاعده هرم به راس آن ارتقاء یافته است. پرسش این است که این جهش بر اثر چه عواملی و چگونه محقق شده است؟ در پژوهش های موجود سه رویکرد کارگزارانه، ساختاری و نهادی شناسائی پذیر هستند که هر یک تبیینی درخور تامل به دست می دهند؛ اما هر کدام فقط قطعه ای مجزا از جورچین پیچیده این جهش را توضیح می دهند. این مقاله با استفاده از روش فرایندکاوی نشان می دهد که آن چه جهش اقتصادی چین را ممکن ساخت، تنها وجود عوامل ساختاری، نهادی و کارگزارانه نبود، بلکه تقارن مجموعه ای از رویدادها و روندها بود که در سه لایه زمانی درازمدت، میان مدت و کوتاه مدت در محیط داخلی و بین المللی چین رخ نشان دادند. از این میان، تغییر در جهان بینی چینیان بر اثر شکست های پیاپی این کشور در دو سده نوزدهم و بیستم میلادی و ظهور فرصت ها و گشایش هایی در اقتصاد و سیاست بین الملل در دهه ۱۹۷۰، یک بزنگاه تاریخی را رقم زد که رهبری چین به خوبی از آن بهره گرفت و با اجرای به هنگام اصلاحاتی عمیق در جهت گیری ها و سیاست های کلان داخلی و خارجی و اجرای یک برنامه منسجم و هم آهنگ اقتصادی و مدیریتی، این خیز را ممکن و محقق ساخت. تامل در تجربه چین نشان می دهد که التفات به زمان مندی، به ویژه در توسعه پژوهی، از این حیث حائز اهمیت است که ما را بیش از پیش متوجه فرصت ها و محدودیت های دگرگونی در «بستر زمان» می کند.

Keywords:

زمان مندی , بزنگاه تاریخی , رهبری , جهش اقتصادی , چین