رویکردهای نظری مختلف نسبت به نومنطقه گرایی

حرکت به سوی منطقهگرایی نو که از اواسط دهه 1980 شاهد آن بودیم تاثیر مهمی در شکل گیری اقتصاد جهانی داشته است. این منطقهگرایی در مقایسه با جنبش های اقتصادی دهه 1950 و 1960 تفاوت زیادی دارد. در حقیقت منطقهگرایی نوین مستلزم منطقه ای نمودن سرمایه، تولید و سایر سرمایه گذاری ها و فعالیت های شرکتها و دولتهای خارجی می باشد و در واقع واکنشی است از سوی دولت- ملتها به مشکلات سیاسی مشترک و همچنین اقتصاد جهانی کاملا به هم پیوسته و رقابتی. این نوع منطقه گرایی برخلاف منطقهگرایی قدیم که به چند منطقه خاص جغرافیایی محدود می شد، از نظر جغرافیایی تمام کره زمین را در بر می گیرد و برخلاف منطقهگرایی قدیم که باعث یکپارچگی تجاری می شد، این نوع منطقهگرایی منجر به انسجام مالی و سرمایه گذاری مستقیم خارجی نیز شده است.هدف این مقاله بررسی رویکردهای نظری مختلف نسبت به نومنطقهگرایی است. در این مقاله به دنبال پاسخگویی به این سوال هستیم که، از نظر جغرافیدانان سیاسی بهترین رویکرد نسبت به نومنطقه گرایی چیست؟ در یک مبحث جمع بندی شده این مقاله در دو قالب تاثیر جهانی شدن در گسترش نومنطقه گرایی و دیگری تئوری های مطرح در رابطه با نو منطقه گرایی مورد بحث قرار می گیرد . استدلال اصلی مقاله حاضر این است که رویکرد رئالیسم از نظر ژئوپلیتسینها بهترین رویکرد نسبت به نومنطقهگرایی است. لازم به ذکر است که روش تحقیق در این پژوهش توصیفی – تحلیلی خواهد بود

Keywords:

نومنطقه گرایی , لیبرالیسم , کارکردگرایی , سازه انگاری , رئالیسم