مقایسه اثربخشی خانواده درمانی مبتنی برهیجان و درمان مبتنی پذیرش و تعهد بر تحمل پریشانی مادران با فرزند کم توان ذهنی

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف بررسی و مقایسه اثربخشی خانواده درمانی مبتنی برهیجان و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تحمل پریشانی مادران با فرزند کم توان ذهنی انجام شد. روش کار: طرح پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون و پس آزمون با دو گروه آزمایشی و گروه کنترل بود. از جامعه مادران دارای یک فرزند کم توان ذهنی در شهر تهران در سال ۱۳۹۹ تعداد ۳۹ نفر به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند و به صورت تصادفی در سه گروه آزمایش ۱، ۲ و کنترل جایگذاری گردیدند. اعضای گروه آزمایش ۱، تحت خانواده درمانی مبتنی بر هیجان قرار گرفتند و برای اعضای گروه آزمایش ۲ نیز، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد برگزار شد، درحالی که اعضای گروه کنترل هیچ مداخله ای را دریافت نکردند. همچنین تمام اعضای گروه های آزمایش و کنترل در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری به پرسشنامه تحمل پریشانی پاسخ دادند. یافته ها: نتایج تحلیل اندازه گیری مکرر نشان داد که هر دو رویکرد خانواده درمانی مبتنی بر هیجان و پذیرش و تعهد بر بهبود تحمل پریشانی مادران با فرزند کم توان ذهنی اثربخش بود (p≤۰/۰۰۱). نتایج مقایسه زوجی، نشان از آن داشت که رویکرد مبتنی بر هیجان نسبت به پذیرش و تعهد تاثیر بیشتری بر تحمل پریشانی مادران با فرزند کم توان ذهنی داشت.نتیجه گیری: به منظور بهبود تحمل پریشانی مادران با فرزند کم توان ذهنی هر دو درمان مبتنی بر هیجان و پذیرش و تعهد موثر است اما درمان مبتنی بر هیجان تاثیر بیشتری دارد.

Keywords:

درمان مبتنی برهیجان , درمان مبتنی پذیرش و تعهد , تحمل پریشانی , مادران با فرزند معلول