نقش داستان های ایرانی کودک در ارتقاء معماری

دوران کودکی از مهم ترین مراحل زندگی هر فرد می باشد که قابلیت های فردی در این دوران پایه گذاری می شود. کودکان در سنین ۴ تا ۷ سالگی شوق بسیاری به یادگیری دارند و یادگیری های آنان عموما بر اساس مشاهده و تجربه و آموزش است .امروزه بسیاری از نظریه پردازان در حیطه ی رشد کودک به مسئله ی تاثیر پذیری کودک از جامعه و محیط و نقش مهم آنها بر شکل گیری شخصیت و رشد وی تاکید دارند. با توجه به نقش مهم معماری در رشد کودکان، معمار باید با فکرها و طرح های نو که متناسب با ویژگی ها و توانمندی های کودک و نیازها و خواسته های او باشد ،رسالت خود را انجام دهد. معمار برای تشخیص آنچه از منظر کودک در طراحی فضا مناسب اوست نیازمند راهی برای ورود به دنیای او و دیدن دنیا از دریچه ی ذهن او دارد زیرا که او کارفرمای این پروژه است .ادبیات کودک و نوجوان و خصوصا داستان یکی از بهترین راه های ورود به دنیای کودکان و گفت و گو و کشف علاقه مندی های آنان در ارتباط با جهان پیرامون و خواسته هایشان است .کودک در خلال داستان با شخصیت ها ،مکان ها،فضاها و احساس های گوناگون آشنا می شود و خلاقیت کودک تقویت می گردد..داستان با همراه کردن کودک، دنیاهای متفاوت را به او می شناساند و به او کمک می کند تا علاقه مندی های خویش را بهتر بشناسد و با بزرگسالان به اشتراک بگذارد.تحقیقات نوین در حیطه معماری کودکان، معماران را به استفاده از روش های مشارکتی با کودکان و دخیل کردن آنها در طراحی و به حداکثر رساندن تعاملات معمار با کودکان تشویق می کنند.داستان های ایرانی می توانند معماران را در طراحی فضاهای متناسب فرهنگ ،دین و جامعه ی کودکان ایرانی یاری دهند.

Keywords:

داستان , معماری , محیط , کودک , ادبیات.