بررسی نگرش های معنا شناختی مدرن در معماری و شهرسازی معاصر ایران

معماری مدرن به عنوان یک سبک معماری در ایران، همواره با نگاهی نقادانه در قیاس با ارزش های معماری گذشته ایران مورد ارزیابی قرار گرفته است و در بحث پیرامون تاثیر عوامل برونی بر جامعه ایرانی ، اکثر منتقدان با این پیش فرض حرکت می کنند که ارزش ها و معیارهای برونی ، زمانی که به ایران راه یافتند با جامعه ای کاملا ایستا روبه رو شدند. پژوهش حاضر سعی دارد که نشان دهد که این بینش لااقل در زمینه معماری و شهرسازی به نظر درست نمی آید. چراکه ارزش ها و معیارهای غربی وقتی به ایران رسید به جامعه ای وارد شد که خود در تلاش برای نوسازی خویش بود در کنار این تلاش، البته ما شاهد گشایش درهای جامعه بر روی ارزشها و معیارهای برونی نیز هستیم . گشایشی که ناشی از ارزیابی جامعه نسبت به وضعیت عمومی خویش در رابطه با جهان است . جامعه ای که احساس می کند برای ادامه حیات باید دگرگونی هایی را پذیرا باشد. نوگرایی ، خمیرمایه اصلی این دگرگونی است که در بازتاب برونی و کالبدی خود، تجدد طلبی در همه زمینه ها را دامن می زند.این سبک معماری نیز مانند سبک های پیشین ارزش های ویژه ای را در خود نهفته دارد و حفظ و نگهداری مصادیق آن به عنوان بخشی از میراث فرهنگی ایران زمین امری ضروری است .هدف این تحقیق شناساندن عوامل تاثیرگذار بر قالب های فکری و اجرایی معاصر ایران و اندیشه های معمارانه است که در دوره معاصر، معماری ارزشمند ما را دچار دگرگونی کرده است .

Keywords:

دگرگونی , معماری معاصرایران , معماری مدرن , نوگرایی