مطالعه بیش متنی نگارگری معاصر ایران(دهه ی ۹۰) با برگرفتگی از نقاشی سنتی ایرانی

ژرار ژنت تمامی روابط ممکن میان متن ها را با عنوان ترامتنیت نامگذاری و آن را به پنج گونه طبقه بندی کرد. بیش متنیت یکی از آنهاست که در تحلیل و رمزگشایی متون هنری تناسب بیشتری دارد. بیش متنی رابطه برگرفتگی متن دوم از متن اول است به گونه ای که اگر متن اول نباشد متن دوم شکل نمی گیرد. در این پژوهش با استناد به گونه شناسی بیش متنی ، برای دریافت پیوستگی ها و مناسبات متنی در منتخبی از آثار نگارگری معاصر ایران می پردازد که این گزینش ؛ براساس ویژگی های ساختاری نقاشی ایرانی صورت گرفته است . با هدف؛ مطالعه ای جهت شناخت هر چه بیشتر هویت نگارگری معاصر ایران که با کشف برگرفتگی های متنی از پیش متن خود (نقاشی ایرانی ) میسر می شود. سوال اصلی پژوهش : گونه های بیش متنی ژنتی چگونه و با چه تغییراتی در نگارگری معاصر ایرانی تبیین شده است ؟ این پژوهش با هدف بنیادی و به شیوه توصیفی - تحلیلی و تطبیقی است . با روش ترامتنیت و رویکرد بیش متنی و گردآوری اطلاعات از طریق منابع کتابخانه - اسنادی و مشاهده مستقیم صورت پذیرفته است . نتایج حاکی از آن ست که : مولفان امروزی با حفظ فضای معاصر درون فرهنگی با برگرفتگی به صورت تراگونگی و همانگونگی از پیش متن ها، اثر جدید و متعدد در سبک شخصی خود خلق کرده اند. که ضمن پیوند با نقاشی ایرانی بازتاب جهان بینی هنرمند معاصر است . علاوه برآن با مثال های از آثار نگارگری معاصر و بررسی آن ها جهت رمزگشایی و خوانش گونه شناسانه و همچنین یافتن ارتباط شان با هنر نقاشی ایرانی در گذشته می تواند روشی برای واکاوی نگارگری معاصر ایران باشد.

Keywords:

ژنت , بیش متنیت , گونه شناسی , نقاشی سنتی ایرانی , نگارگری معاصر ایران.