امکان سنجی پیاده مداری خیابان های هسته مرکزی شهر تبریز برای ارتقاء پایداری اجتماعی شهری

پیاده روی به عنوان اصلی ترین الگوی جابه جایی مردم داخل شهر ها به دلیل کم هزینه بودن و در دسترس بودن آسان برای کلیه اقشار جامعه به شمار می رفت . انقلاب صنعتی ، سلطه ی اتومبیل در شهرها موضوع عابر پیاده را به فراموشی سپرد. کلانشهر تبریز نیز از این قاعده مستثنی نبوده و غلبه ی فضاهای سواره بر مسیرهای پیاده، عرصه را بر حضور شهروندان در فضاهای شهری تنگ نموده است .در این راستا، نادیده گرفته شدن نیازهای عابران پیاده از معضلات پیش رو می باشد . هدف مقاله ی حاضر، امکان سنجی پیاده مداری خیابان های هسته مرکزی شهر تبریز برای ارتقاء پایداری اجتماعی شهری است . روش تحقیق مقاله ی حاضر، توصیفی - تحلیلی ، نوع پژوهش کاربردی و شیوهی جمع آوری دادهها و اطلاعات اسنادی و پیمایشی است . برای تعیین حجم نمونه در هسته مرکزی شهر تبریز که در سال۱۳۹۷ به عمل آمده از روش کوکران و جهت نمونه گیری از روش تصادفی ساده بهره گرفته شده است . در تحقیق حاضر، جهت تعیین پایداری اجتماعی در هسته مرکزی شهر تبریز از آمارها و اسنادی که از طریق پرسشنامه و میزان رضایت ساکنین و استفاده کنندگان فراهم شده است نشان میدهد . نهایت برای پردازش و تجزیه و تحلیل دادهها از روش تحلیل عاملی استفاده شده است . یافته های پژوهش حاضر، نشان می دهد پنج عامل »دسترسی به خدمات«، »وضعیت امنیت «، »امکانات و تسهیلات پیادهرو«، »مطلوبیت محیطی « و »جذابیت و زیبایی پیاده رو« بالاترین سهم را در تعریف پیادهمداری در پیادهراههای مذکور دارا می باشند. نتایج حاصل از پژوهش ، نشانگر این است که رضایت افراد استفاده کننده از فضاهای هسته مرکزی شهر تبریز دارای رضایت مطلوبی است .میزان رضایت در پیاده مداری هسته مرکزی شهر تبریز از نظر ساکنان و استفادهکنندگان از وضعیت مطلوبی برخوردار بوده و پایداری اجتماعی ایجاد شده است .

Keywords:

امکان سنجی , پیاده مداری , هسته مرکزی , تعاملات اجتماعی , پایداری اجتماعی