تحلیل میزان یکسانی مدیریت شهری با معیارهای حکمرانی ایده آل ،مطالعه موردی کلانشهر تبریز

حکمروایی خوب شهری مفهومی است که هم با مسئولیت حکومت و هم با تعهد شهروندان ارتباط دارد و به عنوان فرآیندی است که از یک طرف، بر اساس کنش متقابل میان سازمانها و نهادهای رسمی اداره شهر و از طرفی دیگر، میان سازمان های غیر دولتی و تشکلهای جامعه مدنی شکل میگیرد. در شرایط کنونی کشور ما که چهارچوب نظری منسجمی برای مدیریت شهرها وجود ندارد، باید به فکر ایجاد ساختارهای نوین تغییر و تحول در روش اداره ی شهرها بود. در این میان، حکمروایی خوب شهری به عنوان کم هزینه ترین و اثر بخش ترین و پایدارترین شیوه اعمال مدیریت ، برای دستیابی به توسعهی پایدار در قلمرو هر سرزمین جزئی از ضروریات می باشد. در این راستا، این مقاله با روش توصیفی - تحلیلی ، از طریق مطالعات کتابخانهای و اسنادی مباحث نظری جمعآوری گردید. همچنین ، ابزار به کارگرفته شده دیگر در این پژوهش در جهت تکمیل اطلاعات، تهیه پرسشنامه و استفاده از نظرات عمومی ساکنین شهر تبریز می باشد. نتایج پژوهش حاضر نشان میدهد که مدیریت شهری در محدوده مورد مطالعه با اصول حکمروایی خوب شهری تطابق ندارد و با توجه به شاخصهای آن از وضعیت مناسبی برخوردار نیست . ارزیابی این پژوهش حاکی از آن است که شهرداری و دیگر ارگانهای دولتی در چارچوب حکمروایی خوب شهری عملکرد مناسبی ندارد. واضح است که هرچه مدیران مسلطتر، با تجربه تر، خلاقتر و با دانش و آگاهی بیشتری در راس امور قرار بگیرند عملکرد آن ها در زمینه های گوناگون بهتر و مفیدتر واقع می شود

Keywords:

مدیریت , مدیریت شهری , حکمروایی , حکومت , حکمروایی شهری