بررسی کیفیت پیاده روهای منتهی به پارک ملت مشهد جهت استفاده نابینایان

واقعیت های زندگی روزمره نشان می دهد که افراد معلول با تصویری که از خود دارند، نمی توانند روابط عادی اجتماعی با دیگران برقرار کنند و در نتیجه گوشه گیری می کنند. آن بخش از جامعه که به سبب ناتوانی جسمی و ... عملا از استفاده از فضاهای شهری محروم گشته است ، علت را نه در معلول بودن شهر که در معلول بودن خویش جستجو می کند. از جمله این افراد نابینایانی هستند که به سبب ضعف در بینایی در ادراک محیط اطرافشان با مشکل روبه رو بوده و خود را از نزدیک شدن به فضاهای شهری بازمی دارند. هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی معیارهای موثر در ارتقاء کیفیت پیادهروها برای نابینایان در پیاده روهای منتهی به پارک ملت مشهد بوده است که البته در این راه وضعیت فعل ی آن نیز مورد بررسی قرار گرفته است . پژوهش حاضر از نوع توصیفی - تحلیلی در بستر پیمایشی می باشد که در جهت رسیدن به اهداف پژوهش از روش های کمی و کیفی استفاده شده است . در این پژوهش توسط پژوهشگران با کسب اطلاعات کافی در خصوص موضوع پژوهش با استفاده از منابع کتابخانه ای آغاز و با روشهای متداولی چون پرسشنامه و مشاهدات میدانی پیگیری شد. که بعد از بازدید های متوالی و برقراری ارتباط با مراکز و سازمان های مرتبط با نابینایان فرمهای پرسشنامه تکمیل گردید . این پروسه با مشاهدات میدانی پژوهشگران تکمیل و نتایج آن منجر به استخراج نتایج بررسی شش شاخص مختلف در اظهار نظر نابینایان گردید که مهم ترین آن از دیدگاه این دسته از افراد جامعه ، شاخص ایمنی و امنیت بود که در صورت بهبود وضعیت این شاخص در آینده، ترغیب نابینایان جهت استفاده از پیاده روهای منتهی به پارک ملت مشهد را در پی خواهد داشت .

Keywords:

نابینایان , ایمنی وامنیت , برابری فرصت ها , دسترسی