اثربخشی برنامه آموزش حل تعارض بر بهبود کفایت های اجتماعی درکودکان با اختلال نقص توجه- بیش فعالی

هدف: پژوهش حاضر به بررسی تاثیر یک برنامه آموزش حل تعارض گروهی بر افزایش کفایت های اجتماعی کودکان با اختلال نقص توجه– بیش فعالی پرداخته است. روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی (طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل و پیگیری) بوده است. با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی چندمرحله ای و از میان دانش آموزان پسر پایه پنجم و ششم ابتدایی (۱۱و ۱۲ ساله) مدارس ابتدایی شهر تهران، تعداد ۲۱ دانش آموز با اختلال نقص توجه– بیش فعالی انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند. به منظور تشخیص اختلال بیش فعالی- نقص توجه از پرسش نامه علائم مرضی کودکان (فرم والدین) و جهت بررسی میزان کفایت اجتماعی، از پرسش نامه کفایت اجتماعی فلنر استفاده شد. آزمودنی های گروه آزمایش به مدت ۱۲ جلسه (هر جلسه ۶۰ دقیقه و ۲ بار در هفته ) در یک برنامه آموزش حل تعارض به شیوه گروهی شرکت کردند. یافته ها: نتایج تحلیل واریانس نشان داد که بین نمرات کلی و زیرمولفه های کفایت اجتماعی (رفتاری، شناختی، هیجانی و انگیزشی) آزمودنی های گروه های آزمایشی و کنترل از نظر آماری تفاوتی معنی دار وجود داشته است. نتیجه گیری: یافته های پژوهش نشان داد که برنامه آموزش حل تعارض منجر به افزایش کفایت اجتماعی در کودکان با اختلال نقص توجه– بیش فعالی شده است.

Keywords:

Conflict resolution , Social competency , ADHD , حل تعارض , کفایت اجتماعی , اختلال نقص توجه- بیش فعالی