تاثیر خودشیفتگی مدیران بر درگیری شغلی کارکنان آموزش و پرورش شهر شیراز

هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر خودشیفتگی مدیران بر درگیری شغلی کارکنان در ادارات آموزش و پرورش نواحی شیراز است. روش پژوهش کاربردی و از نظر آماری، توصیفی و از نوع همبستگی است. در پژوهش حاضر جامعه آماری شامل کلیه کارکنان نواحی چهارگانه آموزش و پرورش شیراز است. با توجه به ساختار سازمانی تعداد کارکنان ۳۵۳ نفر می باشد و از هر ناحیه ۲۰ نفر به عنوان حجم نمونه و در مجموع ۸۰ نفر به عنوان حجم نمونه در نظر گرفته شده (با استفاده از فرمول کوکران و در نظر گرفتن خطای ۱/۰ میزان حجم نمونه ۷۵ نفر محاسبه می شود) و تعداد مدیران نیز ۳۲ نفر در نظر گرفته شد. با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای تصادفی نمونه ها انتخاب شده است. در این پژوهش از دو پرسشنامه خودشیفتگی و درگیری شغلی استفاده شده است که روایی و پایایی ابزار مورد تایید قرار گرفت. لازم به توضیح است هر دو پرسشنامه بین کلیه افراد جامعه نمونه توزیع گردید. تجزیه تحلیل داده ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی و از نرم افزار اس پی اس اس استفاده شده است. نتایج نشان دهنده آن است که بین خودشیفتگی مدیران و درگیری شغلی کارکنان رابطه معناداری وجود دارد. در پایان پیشنهادهایی براساس نتایج به دست آمده در پژوهش مطرح گردید.

Keywords:

خودشیفتگی , درگیری شغلی , مدیران , کارکنان , آموزش و پرورش