حاشیه نشینی چالش جدی در مقابل توسعه پایدار

حاشیه نشینی، زاغه نشینی، آلونک نشینی، کوخ نشینی، کپرنشینی، جملگی مترادف یکدیگر هستند. و به محله های مسکونی غیرمتعارف و متداول شهری گفته می شوند. در واقع بخشی از شهر که در آن ویرانی یا نارسایی عرصه خدمات درمانی، تراکم زیاد جمعیت در واحد های مسکونی، فقدان آسایش لازم می تواند به عنوان منطقه زاغه نشین معرفی شود. معمولا حاشیه نشینی در شهرهایی که پذیرای جمعیت اضافی در بافت اصلی خود نیستند رشد می کند و عده کثیری از مهاجرین با سکونت درزاغه های اطراف شهر به کارهای غیرتولیدی کشانده می شوند. پیامد گسترش شهرنشینی سریع در ایران، پیدایش شهرهای بزرگ و ایجاد محله های حاشیه نشین با بافت نابسامان و مسکن نابهنجار است که ساکنان آن معمولا مهاجران روستایی یا قشرهای کم درآمد شهری هستند که به مشاغل کاذب و حاشیه ای می پردازند. حاشیه نشینی فضایی، مولود حاشیه نشینی اقتصادی اجتماعی آن بخش از جمعیت است که ساکن این محله ها می باشند. آنها از مشارکت اجتماعی و تعلق شهروندی پایینی برخوردارند و از خدمات ارائه شده در این محلات به هیچ وجه راضی نیستند. با توجه به گسترش فقر و بیکاری حاشیه نشینان بیشتر در معرض آسیب های اجتماعی اند، آنان مسائل و مشکلات زیادی دارند که لازم است مسئولان در رفع و حل این مشکلات اقدامات جدی نمایند و به خواسته ها و نیازهای ساکنان این مناطق، به عنوان شهروند توجه نمایند. زیرا، فقر فرهنگی و مشکلات مالی ساکنان این مناطق و در حاشیه بودن آنها از یک سو و دیدن زندگی شهرنشینانی که از امکانات زندگی امروزی بهره مند هستند از سوی دیگر، سبب ایجاد نارضایتی عمیق در بین این بخش از قشرهای جامعه می شود و این امر گاه می تواند همچون بشکه باروت برای ایجاد آشوبهای اجتماعی عمل کند. زیرا تداوم فقر و فلاکت بینوایان بدون واکنش سیاسی نخواهد بود و خشونت های جنایت آمیز را افزایش می دهد.

Keywords:

حاشیه نشینی , زاغه نشینی , آلونک نشینی , کوخ نشینی , کپرنشینی