تاثیر کاربرد تلفیقی سالیسیلات ها و کیتوزان بر خصوصیات فیزیولوژیکی پس از برداشت لیمو

میوهها با توجه به شرایط ماندگاری طولانی پس از برداشت نیازمند اعمال تیمارهای لازم در جهت حفظ طروات و شادابی و جلوگیری از آلودگی های میکروبی در جهت حفظ خصوصیات فیزیولوژیکی و بازارپسندی می باشند. لیموترش از مهم ترین گونه های مرکبات در چرخه تغذیه ای می باشد از این رو استفاده از تیمارهای مواد موثر بر کاهش میکروارگانیسم های مضر عامل مهمی در طول ماندگاری آن می باشد. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر کاربرد سالیسیلیاتها و کوتیزون بر پایداری خصوصیات فیزیولوژیکی میوه لیموترش پس از برداشت می باشد. به همین جهت آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح کامل تصادفی و در سه تکرار صورت گرفت . بدین منظور تیمار سالیسیلیک اسید در سه سطح سه سطح ( ۰، ۱ و ۲ میلی مولار) و تیمار کیتوزان در سه سطح (۰، ۵/۰ و ۱ میلی گرم بر لیتر) در چهار سطح زمانی (۰، ۱۰، ۲۰ و ۳۰ روز) بود. صفات مورد اندازه گیری شامل : مواد جامد محلول، اسیدآسکوربیک ، مالون دی آلدهید، میزان کلروفیل ، pH عصاره، درصد پوسیدگی ، کیفیت پوست میوه و سفتی میوه بودند. با توجه به نتایج به دست آمده، سالیسیلیک اسید موجب کاهش روند کاهشی وزن تر کارتینویید وکلروفیل ، مالون دی آلدیید و اسید اسکوربیک شد و باعث افزایش مواد جامد در محلول گردید. بالاترین وزن تر میوه، سطح کلروفیل aو b، کلروفیل کل ، کارتنوییدها، مالون دی آلدهید جلوگیری از کپک زدگی ، کاهش روند کاهشی وزن تر کارتینویید و کلروفیل ، مالون دی آلدیید و اسید اسکوربیک شد و افزایش مواد جامد ناشی از استفاده توامان اسید سالسیلیک و کیتوزان بروز یافت . براساس نتایج این تحقیق می توان بیان کرد که بکارگیری سالسیلاتها و کیتوزان می تواند باعث افزایش ماندگاری میوه لیمو مورد استفاده گردد.

Keywords:

لیموترش , ماندگاری پس از برداشت , اسید سالسیلیک , کیتوزان