بررسی مسئولیت مدنی تخریب محیط زیست در فقه و حقوق ایران

حق محیط زیست به عنوان بخشی از حق زندگی ، حق زندگی استاندارد ، حق سلامتی ، حق داشتن هوای سالم در نظر گرفته شده است .به طور کلی حقوق محیط زیست مجموعه ای از قوانین مربوط به حفاظت از محیط زیست و روابط انسان و محیط زیست است .این حق نه تنها یکی از نمونه های بارز حقوق همبستگی است ، بلکه پیش نیاز احقاق بسیاری از حقوق انسانی ، مدنی ، سیاسی ، اقتصادی ، اجتماعی و فرهنگی نیز می باشد .با این حال ، استفاده از این حق مستلزم یک سطح توسعه است ، که به نوبه خود زمینه تخریب بیشتر محیط زیست را فراهم می کند.مقاله حاضر در جهت بررسی این مشکل می باشد که مسئولیت حقوقی در تخریب محیط زیست چگونه است؟به نتایجی خواهیم رسید از جمله ؛منابع فقهی توان پاسخ گویی به تدوین قانون مناسب در زمینه مسئولیت مدنی آسیب رسانندگان به محیط زیست را دارد .مبنای مسئولیت مدنی بر اساس تقصیر ،توان حل مشکل مسئولیت مدنی آسیب زننده محیط زیست را ندارد.نظریه ای که از نظر فقهی متناسب با خسارات زیست محیطی است نظریه احترام اموال است . نظریه ای که مرکب از دو قاعده اتلاف ولاضرر است و تا وقتی بتوان رابطه سبیت در ورود ضرر را ثابت کرد ، قاعده اتلاف و در غیر اینصورت با عدم تحقق استناد،زابطه سببیت قاعده لاضرر اجرا می شود تا ضرری جبران نشده باقی نماند.قبول مسئولیت مدنی مطلق برای آسیب رسانندگان محیط زیست در چارچوب نظریه احترام اموال، آثاری به دنبال دارد که مهمترین آثار این است که طرح دعاوی زیست محیطی، خواهان نیاز به اثبات تقصیر عامل زیان ندارد.تاکنون تحقیقی در زمینه مطالعات فقهی و حقوقی بصورت تطبیقی در موضوع حاضر به تفصیل مورد مطالعه قرار نگرفته است.

Keywords:

مسئولیت مدنی , خسارات , محیط ریست , فقه , حقوق ایران ,