کاربردها و گامهای اجرایی نوآوری اجتماعی

نوآوری در عرصه علوم انسانی و اجتماعی از ناآشناترین تعبیرهایی است که هر دانشجو و دانش ،آموخته این حوزه را به تامل و حیرت وادار میکند و آگاهانه یا ناآگاهانه وی را با طرح پرسشهایی بنیادین از پژوهش حرفه و شغل درآمد آینده نگری و این قبیل اشتغالات ذهنی طبیعی مواجه ساخته است اینکه علوم انسانی در ایران تحت تاثیر کدام بستر سیاسی - ایدئولوژیک بوده و هست یا نظارت بر این علوم و محتوای درسی اقتضائات و ضرورتهای بنیادین این علوم از چه منظرهایی و تحت تاثیر کدام یک از گفتمانهای غالب در بستر اجتماع سیاست و فرهنگ شکل میگیرد یکی از مهمترین مسائلی است که در حوزه شناخت ماهیت علوم ،انسانی کارکردها ضرورت،ها روش شناسی پژوهشگران و متخصصان این علوم و معرفت شناسان در ایران مطرح بوده و هست. در واقع بسط کارکردهای معطوف به نوآوری و درآمدزایی و اشتغال علوم انسانی در ایران تا حدودی تحت تاثیر این رویکردهای غالب است. با این وجود، فصلی از این ناکامی نسبی در زمینه پیوند نوآوری با حوزه علوم انسانی را میتوان در برخی سیاستگذاریها تصمیم گیریها برنامه های تقریبا ناکارآمد و از همه مهمتر، عدم آشنایی با ظرفیتهای سرمایه های نرم و فرهنگی و عواملی نظیر آن جست و جو کرد. در این نوشتار به کلیات نوآوری انسانی و اجتماعی شامل تعریف سطوح ،ابعاد کاربردها، عناصر و درنهایت گام های اجرایی نوآوری اجتماعی پرداخته شده است.

Keywords:

نوآوری , نوآوری انسانی و اجتماعی , تمرکز مدیریتی , خلاقیت و ایده پردازی