تحقق کیفیت زندگی در قلمرو بافت فرسوده شهری

اکثر شهرها به دلیل موقعیت خاص جغرافیایی و سیاسی همواره در معرض انواع خطرات طبیعی و تهدیدات انسان ساخت قرار داشته است و تلفات انسانی و خسارات مالی سنگینی متحمل شده است. در این میان بافت های فرسوده شهری خطر پذیر ترین نقاط کشور به شمار می روند. بافت تاریخی و قدیمی شهرهای کشور که در اغلب موارد هسته ی اولیه و اصلی شهرها را تشکیل می دهد از یک طرف جزء میراث فرهنگی و تاریخی شهرها محسوب شده و حفظ، بهسازی و توانمندسازی عملکردی آنها اجتناب ناپذیر می باشد و از طرف دیگر اغلب این بافت ها با گذشت زمان و عدم توجه و نگهداری مناسب، دچار فرسودگی و اضمحلال کالبدی و عملکردی می گردند. این بافتها محدودهی آسیب پذیر شهر از نظر سوانح و مخاطرات محیطی به خصوص زلزله از یک طرف و نارسایی های عملکردی، کالبدی، زیست محیطی و اجتماعی اقتصادی از طرف دیگر است که نیازمند شناسایی دقیق، جامع و مداخله آگاهانه و برنامه ریزی شده به منظور ساماندهی آن می باشد. بافت های فرسوده شهری تصوری از بافت قدیمی شهر که به دلایلی احیاء و باززنده سازی نشده را در ذهن ایجاد می کند. این ذهنیت از بافت های فرسوده که بیشتر کهنگی بافت را نمایان می کند، مانعی برای تعریف جامعی از بافت های شهری مشکل دار که نوسازی در آنها کاسته شده و در نهایت رو به فرسودگی نهاده اند می شود. حال آن که بافت های مساله دار شهری عبارتند از: بافت های شهری که وجود عوامل مختلف در آن، سبب کاهش ارزش کیفی و کمی زندگی انسان می شود و با پایین آمدن ارزش هیا سکونتی، نوسازی و احیای بافت انجام نشده و ساکنان آن کم کم مهاجرت می کنند. لذا به شدت اصلاح و ضعیف و باز آفرینی اقتصادی بافت های مزبور و بازگرداندن مجدد آنها به حیات اقتصادی شهر، مستعد نمودن آنها برای پذیرش سرمایه های جدید از ضرورت است.

Keywords:

مهاجرت , بافت قدیمی شهر