واکاوی الگوهای بومی مناطق اورامانات در رابطه با توسعه پایدار با رویکرد انرژی

در نگاهی جامع دانش بومی ، بخشی از سرمایه ملی است که باورها، ارزشها و دانسته های هر قوم را در بر می گیرد. سابقه کهن معماری ایران مجموع های بزرگ از معیارها و روشهای طراحی کالبد و فرم بومی را به وجود آورده که متناسب با متغیرهای جغرافیایی ، فرهنگی و معیشتی شکل گرفته اند. در دنیا امروزی توسعه پایدار، رویکردی جامع به بهبود بخشی کیفیت زندگی انسان ها است .پایداری مفهومی است که توجه اساسی آن بر حفظ سرمایه ها( انسانی ، طبیعی ، اجتماعی و اقتصادی ) در جهت عدالت کوتاه مدت و بلند مدت است . توسعه پایدار در صورتی تحقق می یابد که همپوشی بین لایه های اکولوژیکی ، اقتصادی واجتماعی ایجاد گردد. این بدان معنی است که هر یک از سیستم ها و زیرسیستمهای اکولوژیکی ، اقتصادی واجتماعی در کنار هم به حد مطلوبی از پایداری دست یابند تا بتوان در مورد پایداری به قضاوت پرداخت . از طرفی ، معماری بومی را نباید تنها به عنوان تاریخی از گذشتگان دانست . هدف از این مقاله بررسی ابعاد و انطابق معماری بومی و پایدار می باشد که سعی در بازگرداندن ویژگیهای مثبت این معماری به دنیای امروز را داشت که با به کار گیری تکنولوژی ها جدید در جهت همسویی با پایداری توانسته در این مسیر هم افزایی صورت گیرد . روش پژوهش تحلیلی -توصیفی است و داده ها به صورت اسنادی و کتابخانه ای گرد آوری شده اند. رویکردی که در حال حاضر در معماری مورد استفاده قرار می گیرد بررسی تمامی ابعاد محیطی ، اجتماعی و اقتصادی نیست بنابراین در بلند مدت موجبات بروز ناپایداری می گردد. شناخت بوم، معماری بومی ، فرم، اشتراکات معنایی و کارکردی این عوامل می تواند راهکارهای مناسب برای معماری حال حاضر ایجاد نماید. زیرا که در تمامی ابعاد آن دیده شده اند صرفا لازمه آن به روز رسانی و استفاده از تکنولوژی جدید می باشد

Keywords:

بوم , اورامانات , توسعه پایدار , انرژی .