تحلیل بناهای دوره پهلوی دوم با رویکرد منطقه گرایی انتقادی در استان گیلان

کشورهای در حال توسعه و مواجهه با منطقه گرایی توجه زیادی را به خود جلب کرده است . گرایش به منطقه گرایی در معماری کشورهای در حال توسعه یکی از اصلی ترین رویکردهای معماری معاصر جهان اسلام به شمار می آید. ریشه های نظری منطقه گرایی انتقادی با منطقه گرایی متفاوت است . در این پژوهش نخست به بررسی دیدگاه نظریه پردازان در مورد منطقه گرایی و منطقه گرایی انتقادی پرداخته شده، سپس با بررسی نمونه موردی های مختلف به سوال مطرح شده پاسخ داده شده است . این پژوهش در تلاش است تا به این سوال اصلی که تاثیر معماری منطقه گرایی انتقادی دربناهای استان گیلان در دوران پهلوی دوم به چه شکل بوده است پاسخ دهد در همین راستا در مسیر پژوهش ، از روش تحقیق تحلیلی توصیفی از نوع کیفی بر پایه ی مطالعات موردی استفاده گردیده است . این مقاله به هدف خود دست پیدا کرد و موجب گردید که طراحان و معماران در جهت رسیدن به اهداف خود که طراحی بناهایی با رویکرد منطقه گرایی انتقادی است از اصول معماری گیلان و منطقه گرایی تحت الویت رتبه بندی شده، استفاده کنند. که میزان و تاثیر و نقش هر یک از اصول در جهت نیل به این هدف مشخص گردید و بیشترین تاثیر را در فرم بنا و همسازی با اقلیم و کمترین تاثیر را در سازه و تکنولوژی و روش های نوین ساخت کمترین تاثیر و مانع را در نیل به هدف منطقه گرایی دارد و بدان معناست که می توان اصول معماری و اصالت معماری را با به روزترین تکنولوژی ارائه کرد بدون اینکه از اصول منطقه گرایی خارج شد. و این همان حفظ اصالت و فرهنگ زمینه با بیان جهانی و مدرن است .

Keywords:

بنا , پهلوی دوم , منطقه گرایی انتقادی , گیلان