تحلیل تجارب احیاء میراث معماری به فضاها ی اموزشی در ایران

وجود فضاهای آموزشی تاثیر بسزایی در میزان افزایش بازدهی علمی و عملی دانشجویان و دانش آموزش آموزان ایفاء می کند. از سوی دیگر در کشور ایران بناهای تاریخی زیادی وجود دارد که امکان مرمت و احیا و تغییر کاربری و بهره وری به عنوان فضاهای آموزشی را دارا می باشند. برخی از این بناها در گذشته با کاربری مسکونی استفاده می شده اند و بعد از سال ها و گذر از برهه های تاریخی مختلف اکنون به عنوان نوعی فضای آموزشی استفاده می شوند. در این پژوهش به تحلیل و بررسی بیست نمونه از این بناها می پردازیم . روش استفاده شده در تحقیق حاضر توصیفی تحلیلی می باشد و از مطالعات کتابخانه ای و اطلاعات موجود در سایت میراث فرهنگی استفاده شده است . یافته ها نشان می دهد بیشترین تعداد این بناهای ثبت شده مربوط به دوره های تاریخی قاجار و پهلوی می باشد و در شهر های داری میراث فرهنگی غنی مانند تبریز و یزد تعداد آن ها نصبت به سایر شهر ها بیشتر است . برخی از این بناها توسط مالکان وقف شده و سایرین خریداری شده اند. مشخص ترین ویژگی معماری این بناها وجود حیاط اندرونی و بیرونی است . در شهر تبریز بیشترین آمار بناهای مسکونی تاریخی با تغییر کاربری آموزشی (دانشگاه) وجود دارد. این بناها اغلب به دلیل حیاط های اندرونی و بیرونی و حجره های متعدد پتانسیل تبدی به فضاهای آموزشی را دارا می باشند.

Keywords:

میراث معماری , فضاهای آموزشی , مرمت و احیا.