مقایسه ناگویی خلقی و خودانتقادی درونی در نوجوانان دختر با و بدون سابقه خودزنی

این پژوهش با هدف مقایسه ناگویی خلقی و خودانتقادی درونی در نوجوانان دختر با و بدون سابقه خودزنی انجام شد. مطالعه حاضر از نوع علی- مقایسه ای بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانش آموزان دختر دوره اول متوسطه شهر اردبیل در سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۰ و همچنین نوجوانان ارجاع داده شده به اورژانس بیمارستان دکتر فاطمی این شهر بودند. حجم نمونه مورد مطالعه ۸۰ نفر (۴۰ دانش آموز دارای خودزنی و ۴۰ دانش آموز بدون خودزنی) بودند که به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات شامل مقیاس ناگویی خلقی تورنتو (بگبی و همکاران، ۱۹۹۴) و مقیاس سطوح خودانتقادی (تامپسون و زوروف، ۲۰۰۴) بود. تجزیه و تحلیل داده ها با روش آماری تحلیل واریانس چندمتغیره (MANOVA) با بهره گیری از نرم افزار آماریSPSS۲۰ انجام شد. یافته ها نشان داد که میانگین نمرات ناگویی هیجانی در نوجوانان دختر با سابقه خودزنی پایین تر از نوجوانان دختر بدون سابقه خودزنی بود (۰۱/۰p<) و میانگین خودانتقادی درونی در نوجوانان دختر با سابقه خودزنی بالاتر از نوجوانان دختر بدون سابقه خودزنی بود (۰۱/۰p<). نتایج به دست آمده بر لزوم اجرای برنامه های به منظور افزایش و بهبود این متغیرها در نوجوانان دارای خودزنی، تاکید دارد.

Keywords:

ناگویی خلقی , خودانتقادی , خودانتقادی درونی , خودزنی