استفاده از الگوریتم ژنتیک در تعیین جانمایی بهینه حسگر به منظور افزایش پوشش شبکه توزیع آب

در حالت کلی شبکه های آبرسانی به منظور ارائه آب به مصرف کنندگان مختلف با ک یفیت و کمیت مناسب طراحی می شوند. ولی مجموعه وسیعی از تهدیدها می تواند باعث کاهش امنیت شبکه آب و نارضا یتی و حتی باعث آسیب رساندن به مصرف کنندگان شود. برای نمونه شبکه های توز یع آب شرب، مستعد انتشار آلودگی هایی با منشاهای مختلف اعم از آلودگی عمد ی یا غیرعمدی می باشند که موجب به خطر افتادن سلامت مصرف کنندگان و محیط زیست ، قطعی آب و شیوع بیماری ها می شود. بد ین منظور لازم است که ابتدا وجود آلودگی تشخیص داده شود. به عبارت دیگر انواع آلودگی های احتمالی منتشرشده در شبکه توز یع آب باید بررسی و پایش شود تا علاوهبر جلوگیری از عواقب انتشار آلودگی ، از هزینه های ناشی از تصفیه های مکمل آب جلوگیری شود. از جمله روشهای پا یش کیفی شبکه های توزیع آب وکنترل و اطلاع رسانی سریع ورود آلاینده های مختلف می توان به استفاده از حسگرهای تشخیص آلودگی ها اشاره نمود. در این راستا لازم است که جانما یی بهینه حسگرهای تشخیص آلودگی تعیین شود. در این تحقیق ، تعداد حسگرهای کیفی ، به منظور افزا یش میزان پوشش در شبکه توز یع آب در الگوهای مصرف مختلف ، تعیین می شود. بدین منظور، از ارتباط مدل شبیه ساز و تحلیل کیفی EPANET و الگوریتم بهینه سازی ژنتیک استفاده می شود. به عنوان مطالعه موردی ، شبکه لی و دینینگر در حالت استفاده از یک حسگر در الگوهای مصرف متفاوت، انتخاب و عملکرد روش پیشنهادی بررسی می شود. بررسی نتایج نشاندهنده آن است که میزان پوشش شبکه لی و دینینگر، در حالت یک حسگر در یک الگوی مصرف مقدار۷۰ درصد و در حالت دو الگوی مصرف مقدار۵۰ درصد می باشد.

Keywords:

شبکه آبرسانی , پایش کیفی , منبع آلودگی , مکانیابی حسگرها