تحلیل سرمایه اجتماعی درون گروهی در راستای مدیریت مشارکتی مناطق خشک

سرمایه اجتماعی یکی از ارکان اصلی در مدیریت مشارکتی و توسعه پایدار محلی محسوب می گردد. هدف از پژوهش حاضر ارزیابی سرمایه اجتماعی درون گروهی در دو بازه زمانی قبل و بعد از اجرای پروژه مشارکتی با عنوان پروژه بین المللی احیای اراضی جنگلی و تخریب یافته در مناطق خشک­­RFLDL­ ، در روستای ده رضا از توابع شهرستان ریگان استان کرمان می باشد. جامعه آماری در این مطالعه اعضای گروه های توسعه روستایی است که ۱۳۳ نفر در غالب ۹ گروه را شامل می شوند. در این تحقیق میزان روابط اعتماد و مشارکت در شبکه ذینفعان با استفاده از پرسشنامه های تحلیل شبکه ای و بر اساس مشاهده مستقیم و مصاحبه با کلیه ذینفعان و بر اساس سنجش شاخص های تحلیل شبکه ای مانند تراکم، تمرکز، دوسویگی، انتقال یافتگی و میانگین فاصله ژئودزیک در دو مرحله قبل و بعد از اجرای پروژه بین المللی احیای اراضی جنگلی و تخریب یافته مورد بررسی قرار گرفته اند. نتایج در این بررسی نشان می دهد که میزان اعتماد، مشارکت و به نوعی سرمایه اجتماعی در قبل از اجرای پروژه در حد متوسط بوده که پس از اجرای این پروژه میزان این مولفه ها افزایش یافته است. سرعت گردش و تبادل اعتماد و مشارکت بین افراد بعد از اجرای طرح نسبت به قبل از اجرای آن افزایش یافته و اجرای این پروژه، اتحاد و یگانگی بین افراد را نیز تقویت کرده است. در نهایت با توجه به نتایج به دست آمده می توان بیان کرد که به دنبال اجرای این پروژه میزان سرمایه اجتماعی درون گروهی شبکه افزایش یافته و در واقع می توان استدلال نمود که پس از اجرای پروژه، تحقق مدیریت مشارکتی در منطقه به شکل مطلوب صورت گرفته است.

Keywords:

سرمایه اجتماعی , تحلیل شبکه , مدیریت مشارکتی , مناطق خشک , روستای ده رضا