ارزیابی تراوش پذیری گازهای متان و کربن دی اکسید از غشای شبکه آمیخته پباکس/پلی اتیلن گلایکول/نانوذرات روی اکسید

جداسازی گاز توسط غشاهای پلیمری به علت هزینه های عملیاتی پایین و بازدهی بالا می تواند با روش های جداسازی مرسوم رقابت کند، ازاین رو بهبود خواص فیزیکی و شیمیایی غشاهای پلیمری به منظور افزایش تراوایی و انتخاب پذیری غشا مورد توجه قرار گرفته است. بدین منظور در این پژوهش یک نوع جدید از غشای شبکه آمیخته مورد مطالعه قرار گرفته است که متشکل از پلی اتیلن گلایکول به عنوان پرکننده آلی و نانوذرات روی اکسید به عنوان پرکننده غیرآلی در ماتریس پلیمری پباکس می باشد. این دو پرکننده در مقادیر وزنی متفاوت به پباکس اضافه شدند و اثر حضور آن ها بر مورفولوژی و خواص تراوایی غشای شبکه آمیخته مورد مطالعه قرار گرفت. به منظور بررسی خواص جداسازی این غشا، گازهای کربن دی اکسید و متان در بازه ای از فشار و دمای عملیاتی مورد آزمایش قرار گرفتند، و بر اساس نتایج به دست آمده تراوایی و انتخاب پذیری غشا نسبت به پباکس خالص افزایش یافت.

Keywords:

غشای شبکه آمیخته , پباکس , نانوذرات روی اکسید , پلی اتیلن گلایکول , تراوایی و انتخاب پذیری