بررسی وضعیت حکمروایی خوب شهری درکلانشهرتهران

طی چند دهه اخیر پیوندهای اجتماعی، اقتصادی و سیاسی درون شهرها با تغییرات اساسی روبرو بوده است. حکمروایی شهری فرایندی است که بر اساس کنش متقابل میان سازمان ها و نهادهای رسمی اداره شهر ازیک طرف و نهادهای غیررسمی جامعه مدنی یا عرصه عمومی از طرف دیگر شکل می گیرد. هدف اصلی این مقاله بررسی وضعیت حکمروایی خوب شهری در کلان­شهر تهران و مطالعه اداره بهتر سرزمین و قلمرو و عرضه خدمات بهتر و بیشتر به شهروندان است. روش تحقیق این مقاله کمی کیفی است. در این مطالعه با استفاده از شش شاخص از شاخص­های حکمروایی خوب شهری با عنوان، مشارکت، اثربخشی و کارایی، عدالت، شفافیت، قانون­مندی و مسئولیت­پذیری در محدوده موردمطالعه از طریق آزمون T تک­نمونه­ای موردسنجش قرار گرفت. جامعه آماری تحقیق شهروندان ۱۴منطقه از مناطق ۲۲گانه شهر تهران و حجم نمونه ۳۷۰ نفر که به روش تصادفی و با استفاده از فرمول کوکران انتخاب شده اند. نتایج حاصل از آزمون حاکی از آن است که مدیریت شهری در محدوده موردمطالعه (چهارده منطقه تهران) با اصول حکمروایی خوب شهری منطبق نبوده و با توجه به شش شاخص مذکور از وضعیت مناسبی برخوردار نیست به صورتی که هرکدام از این شاخص­های حکمروایی خوب شهری کمتر از مقدار متوسط میانگین رتبه­هاست. بنابراین می­توان گفت که مدیریت ناکارآمد، متمرکز و از بالا به پایین باعث عدم توجه به برنامه­های بلندمدت و استراتژیک، ضعف ساختار و جایگاه شورای اسلامی شهر و عملیاتی نشدن شوراهای محلی و مشارکت ندادن شهروندان در اداره امور شهر می­شود.

Keywords:

سازماندهی سیاسی فضا , حکمروایی خوب شهری , توسعه شهری , کلانشهرتهران