بررسی کارایی روش های زمین آمار به منظور پهنه بندی اقلیمی استان اصفهان با استفاده از روش دومارتن

هدف از این مطالعه پهنه­بندی اقلیمی استان اصفهان براساس روش دومارتن و با استفاده از روش­های زمین­آماری است. برای این منظور از آمار ۳۵ ایستگاه هواشناسی در یک دوره ۳۰ ساله استفاده شد. در ابتدا با استفاده از میانگین بارندگی و دمای سالیانه مقادیر ضریب خشکی دومارتن در هر ایستگاه بدست آمد. به منظور پهنه­بندی این مقادیر از روش­های کریجینگ، کوکریجینگ و تابع معکوس فاصله با توان­های ۱ تا ۵ استفاده شد. پس از نرمال­سازی داده­ها واریوگرام مربوطه ترسیم شد. برای برازش مناسبترین مدل بر روی واریوگرام تجربی از مقادیر کمتر RSS استفاده شد. در روش کوکریجینگ از مقادیر بارش که همبستگی بیشتری با مقادیر دومارتن داشتند استفاده شد. برای انتخاب مناسبترین روش میان­یابی با استفاده از روش ارزشیابی متقابل (Cross validation) و شاخص آماری RMSE مقادیر خطای هر روش بدست آمد. نتایج نشان داد که روش کوکریجینگ دارای کمترین میزان خطاست. در نهایت با استفاده از آن و به کمک سیستم اطلاعات جغرافیایی نقشه پهنه­بندی اقلیمی استان اصفهان تهیه شد. نقشه نهایی نشان داد که ۸۰% منطقه مورد مطالعه در اقلیم خشک و نیمه­خشک واقع شده است.

Keywords:

پهنه بندی اقلیمی , دومارتن , زمین آمار , ارزشیابی متقابل