سنجش کیفیت زندگی در بعد ذهنی و اثرات آن بر مشارکت اجتماعی پایدار در شهر تبریز

امروزه نزدیک به نیمی از مردم جهان، ساکن شهرها می باشند، درچنین شرایطی ظرفیت ها و منابع در مدیریت شهری با محدودیت های بسیار مواجه می شود و سرانه برخورداری از بسیاری از امکانات اجتماعی و اقتصادی کاهش می یابد و پیامد آن به صورت کاهش سطح کیفیت زندگی در عرصه های مختلف شهری نمایان شده و نیاز به مشارکت اجتماعی در جهت توسعه امور شهری پیش از پیش احساس می شود. پژوهش حاضر ازنظر هدف، کاربردی و ازنظر روش، توصیفی - تحلیلی است. این پژوهش باهدف ارزیابی رفاه ذهنی و اثرات آن برمشارکت اجتماعی و باجمع آوری اطلاعات به صورت اسنادی و پیمایشی (پرسشنامه) انجام پذیرفته است. مقدارآزمون KMO محاسبه شده ۷/۰ و نتیجه آزمون بارتلت کوچکتر از۰۱/ بوده و ضریب آلفای کرونباخ ۹۴۱/۰ است که نشان دهنده اعتبار- روایی و اعتماد – پایایی کافی و قابل قبول ابزار پرسشنامه می باشد. نتایج پژوهش نشان می دهد که بین کیفیت زندگی و مشارکت شهروندان در امور شهری در شهر تبریز به علت عدم اعتقاد به گویه تاثیر مشارکت در پیشرفت کشور رابطه دو سویه وجود ندارد. در این الگو معیار ارزیابی کیفیت مشارکت، میزان تاثیر فرآیند مشارکت در تغییر عوامل ذهنی ادراک شهر و کاهش و افزایش سهم مردم یا نهاد قدرت در معادلات قدرت شهری و نه از کیفیت زندگی دانسته شده است.

Keywords:

رفاه ذهنی , شاخص های رفاهی , مشارکت اجتماعی پایدار , کلانشهر تبریز