ارزیابی رابطه ای سازگاری تحصیلی دانش آموزان بر اساس کیفیت کلاس درس معلمان (مطالعه موردی: دانش آموزان مقطع ابتدایی شهر قم)

این پژوهش به منظور بررسی رابطه بین کیفیت کلاس درس و سازگاری تحصیلی دانش آموزان در مقطع ابتدایی انجام گرفت. روش پژوهش از نظر راهبرد اصلی: کمی؛ از نظر هدف: کاربردی؛ از نظر راهکار اجرایی: میدانی؛ از نظر تکنیک تحلیلی: توصیفی _ همبستگی بود. جامعه ی آماری این پژوهش را تمامی دانش آموزان مقطع ابتدایی شهر قم در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۱ تشکیل می داد. روش نمونه گیری از نوع در دسترس بود. حجم نمونه با توجه به مدل کرجسی _ مورگان، با در نظر گرفتن خطای ۰۵/۰ = α ۱۲۵ نفر در نظر گرفته شد که ۱۱۹ پرسشنامه قابل تحلیل بود. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه کیفیت کلاس درس جانتری و اوون (۲۰۰۴) و پرسشنامه سازگاری تحصیلی سینها و سینگ (۱۹۹۳) استفاده شد. روایی ابزارها با نظر اساتید علوم تربیتی و روانشناسی تایید گردید. داده های جمع آوری شده با استفاده از آزمون های آماری آلفای کرونباخ، کولموگروف اسمیرنف تک نمونه ای، همبستگی پیرسون تجزیه و تحلیل گردید. نتایج نشان داد متغیر کیفیت کلاس درس بر متغیر سازگاری تحصیلی تاثیر مثبت و معنی دار دارد. بدین معنا که با افزایش میزان کیفیت کلاس درس و تدریس معلمان، سازگاری تحصیلی دانش آموزان نیز افزایش پیدا می-کند و برعکس.