اهمیت و جایگاه تربیت مبتنی بر عقل و استدلال در دوره ابتدایی

تجربه زندگی بشر نشان می دهد که آگاه بودن از نتایج امور و تفکر در عواقب بسیاری از کارها انسان را در تصمیم گیری ها یاری می کند. تقویت نیروی فکر و اندیشه در راهیابی به هدف ها یکی از مناسب ترین و معقول ترین راه ها است. زیرا اگر قوه تعقل در انسان فعال باشد و در تصمیم به انجام کارها بیشتر از هر چیز به نیروی خرد تکیه شود، درصد خطا و اشتباه در امور زندگی به حداقل ممکن خواهد رسید. در مساله تربیت هم می توان از نیروی فکر و اندیشه کودکان بیشترین بهره را برد. به این ترتیب فهماندن نتایج رفتارهای خوب و بد و واداشتن اطفال به تفکر و اندیشه در عواقب آن، در تغییر رفتار موجود به رفتار مطلوب، موثر خواهد شد. زیرا علم و آگاهی در حد خود می تواند، مانع از انجام کارهای خلاف باشد، دانش و آگاهی در موارد بسیاری انسان ها را از قانون شکنی، گناه و تجاوز به حقوق دیگران، مصون می دارد. لذا مقصود از تربیت فکری آن است که فکر و اندیشه کودک را با آموزش علوم دینی و فرهنگ علمی معاصر و نکات مفید از تکنولوژی و تمدن امروز بشری رشد و تکامل بخشیم. این بخش از تربیت از لحاظ اهمیت و حساسیت از سایر بخش های تربیت کم اهمیت تر نیست. تربیت ایمانی نوعی بنیانگذاری و پایه ریزی است، تربیت جسمی خود نوعی آمادگی بوده و تربیت اخلاقی ایجاد صفات مطلوب روحی و عادات پسندیده است، اما تربیت عقلی، رشد توانایی های فکری و ظرفیت عقلانی و فرهنگی هر فرد است. مسولیتهای مذکور هر کدام به نوعی در ارتباط با یکدیگر هستند، و در هر بخش یکدیگر را تقویت می کنند، و برای آنکه انسانی متکامل و متعادل تربیت شود و رسالت و مسوولیت خود را به نحو احسن ادا نماید به تمامی این جنبه های تربیتی احتیاج دارد. چه مطلوب و شایسته است فرزندی که قدم به زندگی عملی و مستقل خویش می گذارد و مربیان و والدینش او را از هر جهت آماده کرده اند و برای برخورد با تمامی مسائل زندگی آماده و مجهز است.

Keywords:

تربیت , عقل , فکرورزی , دوران ابتدایی