مقایسه اثر بخشی درمان مثبت گرا و شفقت درمانی متمرکز بر خود بر اختلال در عملکرد جنسی در زنان مبتلا به ناباروری

براساس نتایج پژوهش ها تجربه استرس زای ناباروری با طیف گسترده آسیبهای روان شناختی (افسردگی، اندوه، اضطراب، حسادت، کاهش عزت نفس و اعتماد به نفس، احساس سوگ و فقدان)، اختلال کارکرد جنسی همراه است. پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثر بخشی درمان مثبت گرا و شفقت درمانی متمرکز بر خود بر اختلال در عملکرد جنسی در زنان مبتلا به ناباروری در شهر تهران انجام گرفت. این مطالعه از نیمه آزمایشی با گروه کنترل و پیش آزمون وپس آزمون بود. ۶۰ نفر از زنان مبتلا به ناباروری که در بازه زمانی خرداد تا شهریور ماه سال ۱۴۰۰ به بخش ناباروری بیمارستان امام حسین (ع) تهرانمبتنی بر معیارهای پژوهش با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و از طریق جایگزینی تصادفی به سه گروه تقسیم شدند (با استفاده از جدول اعدادتصادفی) و پس از جایگزینی تصادفی، برای رعایت اصل کاربندی تصادفی، دوباره از روی تصادف یکی از گروه ها به عنوان گروه آزمایش اولتحت درمان مثبت گرا (n=۲۰)؛ گروه آزمایش دوم تحت شفقت درمانی متمرکز بر خود (n=۲۰) و یک گروه کنترل (n=۲۰) گمارده شدند. ابزارجمع آوری اطلاعات شامل پرسشنامه های مشخصات دموگرافیک، اختلال در عملکرد جنسی استفاده شد. اطلاعات مذکور در سه مرحله خط پایه، پساز مداخله و پیگیری سه ماهه جمع آوری شدند. میانگین متغیر اختلال در عملکرد جنسی در مرحله پیش آزمون بین سه گروه تفاوت معنی داریوجود نداشت که حاکی از همگن بودن سه گروه و مقایسه پس آزمونها در سه گروه حاکی از وجود تفاوت معنی دار است که این مساله نشاندهنده اثربخشی گروه درمان مثبت گرا و شفقت درمانی متمرکز بر خود بوده است. همچنین مقایسه پیگیری در سه گروه آزمایش نیز حاکی از وجودتفاوت معنی دار است که این مساله نشان دهنده پایداری اثربخشی در دو گروه آزمایش میباشد. مشخص شد که بین دو گروه آزمایش در مرحلهپس آزمون و پیگیری نیز تفاوت معنی داری وجود دارد و مقایسه میانگین ها حاکی از اثربخشی شفقت درمانی متمرکز بر خود در برابر درمان مثبت گرابود. نتایج این پژوهش نشان داد که شفقت درمانی متمرکز بر خود می تواند در بهبود اختلال در عملکرد جنسی زنان مبتلا به ناباروری موثر باشد.

Keywords:

اختلال در عملکرد جنسی , درمان مثبت گرا , زنان مبتلا به ناباروری , شفقت درمانی متمرکز بر خود