افزایش پایداری فضاهای اقامتی سالمندان بر اساس ارتقاء کیفی قرارگاه‎ های رفتاری (نمونه موردی: خانه سالمندان شهرستان گلپایگان)

در دوره‎ ی کنونی به واسطه علم پزشکی و فن‎آوری از یک‎سو و کنترل جمعیت از سوی دیگر، تراکم جمعیت در سنین سالمندی رو به افزایش است. آنچه امروزه بدان توجه می‎شود تنها طولانی کردن زندگی سالمندان نیست بلکه چگونه گذراندن این دوره از زندگی و افزایش کیفیت زندگی در این برهه است. دوران سالمندی مانند دیگر دوره‎ های زندگی انسان نیازها و ویژگی‎ های خاص خود را دارد و ازاین رو سالمند برای پاسخ‎گویی به این نیاز‎ها رفتارهایی متناسب را انجام می‎ دهد. ازآنجایی که کالبد رفتار و رفتار کالبد را می‎سازد و سازگاری انسان و محیط، تحت تاثیر ارزش‎ها، معانی ذهنی انسان و قابلیت‎های محیط پدید می آید. هر رفتار نیازمند قرارگاه رفتاری و ظرف کالبدی متناسب است تا رفتار باکیفیت بیشتری ظهور یابد بر‎این ­اساس، زندگی کردن و حضور داشتن در مکانی سازگار با رفتار سالمندان آن‎ها را در برآورده شدن هرچه بهتر نیاز‎ها و افزایش کیفیت زندگی و رسیدن به آرامش و آسایش یاریبه آرامش و آسایش یاری  می دهد. بهبود قرارگاه‎ های رفتاری منجر به افزایش پایداری محیط می‎گردد زیرا اصل طراحی برای انسان آخرین و شاید مهم ترین اصل از معماری پایدار است. این اصل ریشه در نیازهایی دارد که برای حفظ و نگهداری عناصر زنجیره ای اکوسیستم لازم است که آن ها نیز به نوبه خود بقای انسان را تضمین می کنند. این پژوهش از طریق بررسی ساختار محیط ساخته شده و ساختار رفتار متناسب با نیازها و انگیزه‎ های سالمندان به مطالعه وجوه قابلیت- رفتار در سازگاری انسان و محیط پرداخته است و درنهایت نتایج به دست آمده از این بررسی منجر به ارتقاء کیفی قرارگاه‎های رفتاری است که در افزایش پایداری محیطی موثر است. برای دست‎یابی به این منظور از منابع کتابخانه‎ای و مطالعات میدانی ازجمله مشاهده و مصاحبه بهره جسته می‎شود و در پایان براساس یافته ‎های پژوهش، راه‎کارهایی برای طراحی فضاهای مناسب سالمندان منطبق بر نیازهای آن‎ها در این دوره از زندگی ارائه می‎گردد.

Keywords:

پایداری محیطی , سالمند , نیاز , رفتار , قرارگاه‎های رفتاری , کالبد