اثربخشی درمان رابطه والد – کودک در مشکلات هیجانی - رفتاری کودکان دبستانی و تعامل والد- کودک

هدف اصلی از پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی درمان رابطه والد – کودک (CPRT) در مشکلات هیجانی - رفتاری کودکان دبستانی و تعامل والد- کودک بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه کودکان دختر دبستانی منطقه ۶ شهر تهران که در سال تحصیلی ۹۸-۹۷ مشغول به تحصیل بودند و نمونه ها نیز شامل ۲۶ نفر بودند که به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و به صورت تصادفی در گروه آزمایش ۱۳ دانش آموز و در گروه کنترل ۱۳ دانش آموز قرار گرفتند. از پرسشنامه مشکلات هیجانی- رفتاری (آخنباخ، ۱۹۹۱) و تعامل والد – فرزند (فاین، مورلند، و اسچووبل،۱۹۸۳) به عنوان پیش آزمون و پس آزمون استفاده گردید. آزمودنی های گروه آزمایش در ۱۰ جلسه برنامه درمانی رابطه والد – کودک شرکت کردند و گروه کنترل، مداخله ای دریافت نکرد. یافته ها نشان داد درمان رابطه والد - کودک بر مشکلات هیجانی-رفتاری شامل مشکلات هیجانی-رفتاری در بعد مشکلات درونی سازی در سطح p≤۰.۰۵ و در بعد مشکلات بیرونی سازی در سطح p≤۰.۰۱ و نیز بر تعامل والد – کودک در بعد عاطفه مثبت در سطح p≤۰.۰۱، در بعد گفت و شنود در سطح p≤۰.۰۵، در کودکان دبستانی تاثیر مثبت دارد و بر تعامل والد - کودک در بعد آزردگی/سردرگمی نقش و بعد همانندسازی در سطح p≤۰.۰۵ تاثیر ندارد.

Keywords:

رابطه والد – کودک , مشکلات هیجانی – رفتاری , تعامل والد- کودک