نحوه ارتقا یادگیری در آموزش معماری و شهرسازی

برفعالان عرصه اموزش در معماری و شهرسازی پوشیده نیست که شیوه اموزش معماری و هنر با شیوه اموزش عرصه های علمی و تجربی تفاوا فراوان دارد . در عرصه معماری و شهرسازی و به طور کلی هنر ، پروش معمار و شهرساز و هنرمند بر اموزش معماری و هنر اولویت دارد . به بیان دیگر آنچه اموزش معماری و شهرسازی خوانده می شود به معنای اعطای دانش ها و دانسته ها ی استاد به شاگرد نیست ، بلکه تربیت شاگرد با اداب و اصول معماریو شهرسازی است . تشکیل همایش ها و تدوین مقاله ها و رساله های دکتری متعدد در باب اموزش معماری ، نشان از اهمیت این عرصه را دارد. و رسیدن به روش کارامد نیازمند درکی روشن از زمان و دگرگونی های فکری و فلسفس جهان است . برای مثال پافشاری بعضی از صاحب نظران به روش آتلیه ای که شیوه پنجاه سال قبل است همان قدر جای تامل دارد که اصرار جمعی دیگر به احیای روش سنتی و سینه به سینه . هدف از این مقاله در پی یافتن پاسخی برای رسیدن به پرسش است که در روزگار بی ارزشی ارزش ها و فروپاشی مکتب ها و تفکیک معماری و شهرسازی به عرصه ها و گرایش ها و در زمانه ای که اموزش در معماری و شهرسازی جای خود را به آموزش طراحی معماری و شهرسازی داده و دانش های بلافصل معماری همچون مصالح و ساخت ، نیارش، تنظیم شرایط محیط زیستی و... وهریک عرصه و تخصصی مستقل شده اند آموزش در معماری و شهرسازی چگونه باید باشد. این مقاله از به صورت کتبخانه ای و با بررسی اسناد و مطالعات کتابخانه ای حاصل گردیده و با رویکرد نظریه زمینه ای به تحلیل کیفی اطلاعات پرداختیم .و در اخر به دنبال ان ات تا نشان دهد که اموزش در معماری و شهرسازی یک فرایند یک سویه نیست و درواقع تا نشان دهد هر دمی را بازدمی است .

Keywords:

ارتقا یادگیری , معماری , شهرسازی , هنر , روش های جدید در آموزش