تاثیر رویکرد مبتنی بر پذیرش و تعهد بر پایداری هیجانی و ناگویی خلقی دانش آموزان دوره متوسطه شهر جوانرود

هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر رویکرد مبتنی بر پذیرش و تعهد بر پایداری هیجانی و ناگویی خلقی دانش آموزان دوره متوسطه شهر جوانرود بود. این پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون با گروههای آزمایش و کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل همه دانش آموزان دوره متوسطه شهرستان جوانرود در سال تحصیلی ۱۳۹۹-۱۴۰۰است که برابر با ۱۵۶۰دانش آموز بود. از میان آنان ۳۰دانش آموز به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب و به طور تصادفی و براساس ملاک های ورودی در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفت و از آنها پیش آزمون به عمل آمد. گروه آزمایش ۸جلسه ۶۰دقیقه ای آموزش رویکرد مبتنی بر پذیرش و تعهد را دریافت کرد اما گروه گواه مداخله ای دریافت کرد. پس از اتمام برنامه آموزشی از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد. یافته های به دست آمده در پژوهش حاضر نشان دهنده ی تفاوت معنی دار نمرات گروه آزمایش و گروه کنترل است . (P ۰۵/۰. >)با توجه به خنثی کردن نمره ی اهمال ناگویی خلقی و پایداری هیجانی دانش آموزان در پیش آزمون، میتوان گفت که این تفاوت ناشی از اثر اجرای متغیر مستقل در گروه های آزمایش است . به بیان دیگر، چون برنامه ی آموزش مبتنی بر پذیرش و تعهد فقط در گروه آزمایش انجام شد و گروه کنترل هیچ گونه آموزشی دریافت نکردند، آموزش این برنامه ها، باعث کاهش ناگویی خلقی دانش آموزان و افزایش پایداری هیجانی آنان شده است ، بنابراین می توان گفت که آموزش مبتنی بر پذیرش و تعهد بر این مولفه ها تاثیر معناداری داشته است .

Keywords:

رویکرد مبتنی بر پذیرش و تعهد بر پایداری هیجانی , ناگویی خلقی , انعطاف پذیری رواشناختی