بررسی آزمایشگاهی و توموگرافی کامپیوتری عملکرد ژل های پلیمری برای کاهش تخلخل و تراوایی محیط های متخلخل

تولید آب اضافی از مخازن هیدروکربوری یکی از مشکالت بزرگ صنعت نفت است که پیامدهای اقتصادی و زیستمحیطی بسیاری دارد. ژلهای پلیمری کاربرد گستردهای برای کاهش تولید آب اضافی حین تولید نفت و گاز ۱ دارند. در این مقاله به بررسی از مخازن، با استفاده از مسدود کردن نواحی با تراوایی باال و افزایش بازده جاروبزنی عملکرد سیستم ژل پلیمری PEI/HPAM برای انسداد فضای حفرات و کاهش تراوایی با هدف کنترل تولید آب از مخازن پرداخته شده است. ابتدا ترکیب بهینهی ژل و مدت پایداری با استفاده از آزمایشات بطری بهعنوان یک روش استاندارد برای مشخص کردن خواص ژل پلیمری تعیین شد. سپس عملکرد و پایداری ژل با استفاده از تستهای سیالبزنی در نمونههای مغزهی تمیز مورد آزمایش و بررسی قرار گرفت. سرانجام، تغییرات موضعی تخلخل ناشی عدی توموگرافی کامپیوتری )CT )محاسبه شده از جریان ژل در مغزه با استفاده از دادههای حاصل از تصاویر سه ب در حالتهای قبل و بعد از تزریق ژل، مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفت. نتایج حاصل از آزمایشات نشان داد که سیستم ژل با غلظت ۱۵۰۰۰ قدم وزنی از HPAM و ۸۰۰۰ قدم وزنی از PEI عملکرد خوبی در کاهش تراوایی دارد و میتواند برای چندین ماه در حضور آب و در دمای باال درون محیط متخلخل پایدار بماند. همچنین تصاویر سیتیاسکن نشان داد که توزیع تخلخل اولیه، تاثیر زیادی در عملکرد ژل برای مسدود کردن فضای منافذ دارد.

Keywords:

ژل پلیمری , پلیآکریلآمید هیدرولیز شده , پلیاتیلنایمین , کاهش تراوایی , کاهش تخلخل , سیتیاسکن.