بررسی آزمایشگاهی عملکرد تزریق آب کم شور، پلیمر و ترکیب پلیمر و آب کم شور جهت بهبود بازیافت نفت در برداشت ثانویه با استفاده از میکرومدل

روش سیلاب­زنی آب چندین دهه نقش مهمی در بهبود بازیافت نفت ایفا کرده است. زمانی که محققان دریافتند که قدرت یونی آب می­تواند بر عملکرد سیلاب­زنی و میزان بازیافت نفت موثر باشد، مطالعات زیادی روی شوری آب تزریقی انجام شد. نهایتا تزریق آب کم­شور به عنوان روشی جهت بهبود برداشت نفت معرفی شد. تزریق آب کم­شور در دهه­های اخیر مورد توجه قرار گرفته و مطالعات زیادی بر عملکرد آب کم­شور برای ازدیاد برداشت نفت انجام شده است. بر اساس کارهای آزمایشگاهی انجام شده مشخص شده است که مکانیزم­های زیادی در بهبود بازیافت نفت مشارکت دارند، در این میان تغییرات ترشوندگی برجسته­ترین مکانیزم است که می­تواند ناشی از انبساط لایه الکترونی و تبادل یونی، باشد. ترکیب این روش با روش­های دیگر ازدیاد برداشت مانند پلیمرزنی به علت استفاده همزمان از چندین مکانیزم می­تواند بسیار مفید باشد. پلیمرزنی یک روش ازدیاد برداشت پایه آبی است که هدف آن افزایش ویسکوزیته سیال تزریق به منظور بهبود بازده جابه­جایی سیال تزریقی است. بنابراین در این مقاله به بررسی عملکرد تزریق آب کم­شور پلیمر و مقایسه عملکرد آن با روش­های تزریق پلیمر و آب کم­شور پرداخته شد. ابتدا تست­های زاویه تماس جهت بررسی عملکرد هر کدام از روش­ها بر تغییر ترشوندگی انجام شد. نتایج نشان داد که ترکیب آب کم­شور و پلیمر با غلظت ppm۱۰۰۰، بیشترین کاهش زاویه تماس را داشته و سنگ را از حالت شدیدا نفت دوست به حالت شدیدا آب دوست تغییر داد. سپس آب کم­شور، پلیمر و ترکیب پلیمر و آب کم­شور (ppm۱۰۰۰) جهت بررسی میزان بازیافت و مشاهده مکانیزم­ها داخل میکرومدل تزریق شدند. نتایج نشان داد ترکیب پلیمر و آب کم­شور با حدود ۷۰درصد بازیافت عملکرد بهتری در بهبود تولید نفت در تولید ثانویه دارد و تغییر ترشوندگی یکی از مکانیزم­ های اصلی بهبود بازیافت نفت است.

Keywords:

آب کم شور , زاویه تماس , تغییر ترشوندگی , پلیمر , میکرومدل , بهبود بازیافت نفت