مقایسه ارتباط بین مربی و معلم در آموزش و پرورش

حمد و سپاس برای خداوندی است که اول مربی و معلم جهان هستی است و سلام و صلوات خداوند تبارک و تعالی بر انبیاء و اوصیاء خصوصا آخرین پیامبر الهی حضرت محمد مصطفی(ص) و جانشینان بحق او ائمه معصومین(ع) و دخت گرامی نبی اکرم اسلام، حضرت فاطمه(س) مربیان و مسلمان بشریت. سخن از جایگاه بس رفیع و مقدس مربیگری است. وقتی خداوند تبارک و تعالی و معصومین علیهم السلام این شغل مقدس را داشته باشند و بدان افتخار نمایند، دیگر مربیان و معلمان باید حساب کار خودشان را داشته باشند و قدر و منزلت خویش را بدانند. اینکه امام خمینی(ره) فرمود: معلمی شغل انبیاء است یا تعلیم و تعلم عبادت است.، این افتخار ما را بس که این جایگاه نصیب ما گشت. حال با این توصیف شایسته است که صفات و خصوصیاتی را که در آنان وجود دارد در خودمان به طور نسبی احیاء کنیم تا بتوانیم در بستر تعلیم و تربیت قرار بگیریم. پس کار مربی و معلم سنگین و شغل او مقدس است. وقتی که زمینه در مربی و معلم پدیدار گشت مربی و معلم نیز باید آمادگی روحی و جسمی داشته باشد. چرا که مربی فقط زمینه شکوفایی و استعدادهای شاگرد را فراهم می کند و این شاگرد است که باید فعالانه در جهت مطلوب حرکت نماید. معلم نیز فقط زمینه را جهت فراگیری متعلم آماده می کند و این متعلم است که خود فعالانه به یادگیری می پردازد. غیر از این پیمودن راه بیهوده است. پس با اراده و عزم راسخ مربی و شاگرد، می شود به هدفهای تربیتی که اسلام مشخص نموده است نزدیک شد، هدف هایی چون اعتقادی، اخلاقی، پژوهشی، علمی، آموزشی، فرهنگی، سیاسی و اجتماعی، نظامی و اقتصادی.