تاثیر کاربرد زغال زیستی پوسته برنج و سطوح مختلف کاربرد آب بر پتانسیل ماتریک خاک، ویژگی های بیوشیمیایی و کارآیی مصرف آب گیاه گوجه فرنگی در خاک آلوده شده به کادمیوم

زغال زیستی به عنوان ماده آلی اصلاح کننده ی خاک، می تواند در کاهش آثار جانبی کمبود آب و تغییر فعالیت آنزیم های گیاه رشد کرده در محیط آلوده به فلزات سنگین به ویژه کادمیوم موثر باشد. هدف این تحقیق تاثیر زغال زیستی سبوس برنج و کم آبیاری بر پتانسیل ماتریک و برخی ویژگی های بیوشیمیایی گیاه گوجه فرنگی در خاک آلوده به کادمیوم بود. در این راستا آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با دو فاکتور سطوح آبیاری (L) بر پایه ی تخلیه رطوبتی خاک در هفت سطح شامل سطح ۵۰ تا سطح ۱۱۰ درصد (L۵۰ تا L۱۱۰) و زغال زیستی (B) در سه سطح شاهد (B۰)، ۳ (B۳) و ۶ (B۶) تن بر هکتار با چهار تکرار به صورت گلدانی با انجام شد. بررسی پتانسیل ماتریک خاک تحت تاثیر تیمارهای زغال زیستی نشان داد که پتانسیل ماتریک با افزایش مصرف زغال زیستی در تیمار B۶ در رطوبت های ظرفیت مزرعه ای و نقطه پژمردگی دائم افزایش نشان داد. مقدار کادمیوم قابل جذب خاک با کاربرد زغال زیستی و در سطوح رطوبتی بالا کاهش یافت. نتایج نشان داد که ویژگی های مواد جامد محلول و ویتامین ث میوه گوجه فرنگی با کاهش سطوح آبیاری و افزایش کاربرد زغال زیستی بصورت معنی داری افزایش یافتند. در مقابل، فعالیت آنزیم کاتالاز با افزایش سطوح آبیاری و کاربرد زغال زیستی به صورت معنی داری کاهش یافتند. بیشترین مقادیر کلروفیل کل و کاروتنوئید برگ در L۱۱۰B۶ مشاهده شدند که نسبت به L۱۱۰B۰ به ترتیب ۴/۲۹ و ۸/۹۳ درصد بیشتر بودند. بهترین کارآیی مصرف آب با ۲۳/۶۵ و ۱۴/۶۳ کیلوگرم بر مترمکعب، به ترتیب در تیمارهای L۹۰B۶ و L۱۰۰B۶ مشاهده گردید که با یکدیگر اختلاف معنی داری نداشتند. بنابراین کاربرد زغال زیستی می تواند راه حل خوبی جهت بهبود نگه داشت آب در خاک، ویژگی های بیوشیمیایی گیاه و کارآیی مصرف آب در شرایط کم آبی در مناطق خشک و نیمه خشک و خاک آلوده شده به کادمیوم باشد.

Keywords:

بیوچار , پتانسیل ماتریک , کارتنوئید , کاتالاز , کلروفیل