مدیریت دانش، قربانی رقابت های ناسالم سازمانی

یکی از موضوعات اساسی و مهم در مدیریت سازمان ها، توجه به مدیریت دانش به عنوان یکی از ابزارهای مهم و استراتژیک در تسهیم دانش سازمان، نگهداشت دانش و کاربست تجربیات و اندوخته های سازمان در پیشبرد اهداف و برنامه های آن است. دولت نیز توسعه مبتنی بر دانایی(دانش محور) را یکی از محورهای اساسی برنامه چهارم توسعه کشور قرار داده است. بخش اول قانون برنامه چهارم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی به «رشد اقتصاد ملی دانایی محور» و بخش چهارم به «توسعه مبتنی بر دانایی» اختصاص یافته است. هرچند تعریف مشخص و مدونی از مدیریت دانش تاکنون ارائه نشده است، اما در یک نگاه می توان بر قابلیت های سازمان در تولید ثروت از طریق دارایی های دانش محورشان تمرکز نمود و در این تعریف نقش مدیریت دانش، کشف، جمع آوری و استفاده از دانش فنی سازمانی به منظور بهبود فرایندها و آموزش اثربخش کارکنان است. در تعریف فوق بخش عمده ای از بار انتقال دانش بر دوش کارکنان و سرمایه انسانی هر سازمان سنگینی می کند و این در حالی است که در مواردی متعدد به دلیل فرهنگ نادرست حاکم بر سازمان ها، کارکنان رغبت چندانی به تسهیم دانش و انتقال آن به دیگر کارکنان ندارند. در خوشبینانه ترین حالت، بخش اندکی از این دانش که حاصل سال ها سرمایه گذاری سازمان است را به دیگران منتقل و آنان را در این دانش ضمنی شریک می کنند. این مقاله به بررسی علل اصلی از امتناع و خودداری کارکنان از انتقال دانش، آسیب ها و راهکارهای حل این مسئله می پردازد.

Keywords:

مدیریت دانش , رقابت , تسهیم دانش , رفتار سازمانی