اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر ناگویی خلقی و رضایت زناشویی در مردان متاهل

این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر ناگویی خلقی و رضایت زناشویی مردان متاهل انجام شده است. روش این تحقیق به شیوه ی نیمه آزمایشی با طرح پیشآزمون- پسآزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش شامل مردان متاهل شهر مشهد در سال ۱۴۰۱ بوده که به مراکز مشاوره جهت زوج درمانی مراجعه کرده بودند . از میان آنان ۳۰ نفر به روش دردسترس انتخاب و به روش تصادفی در دو گروه آزمایش (۱۵ نفر) و گروه کنترل (۱۵نفر) گمارده شدند. شرکت کنندگان گروه آزمایش درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد را طی ۱۰ جلسه دریافت نمودند و گروه کنترل درمانی دریافت نکردند. جهت جمع اوری داده ها از پرسشنامه های ناگویی خلقی و رضایت زناشویی استفاده شد. داده ها از طریق روش اماری کوواریانس تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها حاکی از ان است که ناگویی خلقی افراد شرکت کننده در گروه ازمایش نسبت به گروه کنترل کاهش معناداری پیدا نموده بود. علاوه بر ان، رضایت زناشویی به صورت معناداری افزایش یافته بود (۰۵/۰>P) لذا می توان نتیجه گرفت درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد سبب کاهش ناگویی خلقی و افزایش رضایت زناشویی در مردان متاهل می شود.

Keywords:

درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد , ناگویی خلقی , رضایت زناشویی , مردان متاهل