ملاحظاتی پیرامون امر به معروف و نهی از منکر

گرچه معروف و منکر از نظر لغوی به معنای شناخته شده و ناشناس است اما مراد از آن افعالی است که خداوند و یا متشرعه آن را به رسمیت می شناسند(ازشمند می شمارند) و یا رسمیت ان را انکار می کنند. برخی طاحب نظران بر این باروند که مهروف ومنکر اخص از واجب و حرام است و نمی توان هر گناهی را منکر و هر وتجبی را معروف دانست بلکه گناه صرفا در این فرض معروف است که عرف آن را به عنوان گناه بشناسد و مکر آن است که عرف آن را گناه بداند. از این رو وجوب امر به معروف و نهی از منکر صرفا به واجبات و محرماتی که جامعه ان را می شناید تعلق می گیرد و گناهانی که جامعه ران را به عنوان گناه نمی شناسد در ابتدا موضو تبلیغ قرارا می گیرد تا به عنوان گناه شناخته شود و سپس از آن نهنی از منکر می کنند.به نظر می رسد چنین کلامی خالی از اشکال نیست و نتیجه اش ان است که اگر شخص قبح گناهی را می داند و انجام میدهد در حالی که جامعه نسبت به ان گناه اشنایی ندارد وجوب نهی از منکر نسبت به وی موضوعیت ندارد و این خلاف ضوابط شرعی است. آنچه می توان بر ان صحه گذاشت آن است که علم به گناه بودن فعل در معصیت بودن ان موثر است و تا شخص علم به مخالفت با احکام شرع و عقل ندانسته باشد اصلا گناهی انجام نداده است تا موضوعی برای امر به معروف و نهی از منکر تحقق یابد . در اینجا صرفا وجوب تبلیغ احکام شرعی به منظور آگاهی بخشی مورد بحث است. در نقطه مقابل به نظر می رسد معروف هر امر پسندیده از نظر شرع و عقل و منکر هر امر ناپسند است اعم از اینکه واجب و حرام باشد و یا مستحب و مکروه . بنابراین امر به معروف امری مطلوب است چه در مورد عمل واجب باشد و چه مسنحب . تفاوت در آن است که امر به واجب واحب است و امر به مستحب مطلوب.

ملاحظاتی پیرامون امر به معروف و نهی از منکر Keywords:

جامعه , شناخت , عقل , امر به معروف , نهی از منکر