اثربخشی آموزش فرزندپروری مبتنی بر پذیرش و تعهد بر سبک های والدگری و اضطراب در مادران دارای فرزند با اختلال نارسایی توجه/فزون کنشی

هدف: هدف این پژوهش بررسی اثربخشی آموزش فرزندپروری مبتنی بر پذیرش و تعهد بر سبک های والدگری و اضطراب در مادران دارای فرزند با اختلال نارسایی توجه/ فزون کنشی بود. روش: طرح پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون – پس آزمون با دو گروه آزمایشی و گواه بوده است. جامعه آماری این پژوهش کلیه مادران دارای فرزند با اختلال نارسایی توجه / فزون کنشی بود. نمونه این پژوهش شامل ۳۰ نفر از مادران دارای فرزند با اختلال نارسایی توجه/ فزون کنشی که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. سپس مادران گروه آزمایش تحت ۹ جلسه ۹۰ دقیقه ای هر هفته یک جلسه آموزش فرزندپروری مبتنی بر پذیرش و تعهد قرار گرفتند ولی گروه گواه هیچ مداخله ای دریافت نکردند. ابزار پژوهش پرسشنامه های اضطراب بک و پرسشنامه سبک والدگری بامریند بوده است. داده ها با استفاده از روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و نرم افزار Spss.۲۳ تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد که آموزش فرزندپروری مبتنی بر پذیرش و تعهد بر سبک های والدگری مقتدرانه (۰۰۱/۰>P)، مستبدانه (۰۰۱/۰>P)، سهل گیرانه (۰۰۱/۰>P) و اضطراب (۰۰۱/۰>P) در مادران دارای فرزند با اختلال نارسایی توجه/ فزون کنشی تاثیر معناداری داشته است. نتیجه گیری: می توان نتیجه گرفت آموزش فرزندپروری مبتنی بر پذیرش و تعهد بر بر سبک های والدگری و اضطراب در مادران دارای فرزند با اختلال نارسایی توجه/ فزون کنشی موثر بود و می توان از نتایج این پژوهش در جهت کاهش مشکلات مادران دارای فرزند با اختلال نارسایی توجه/فزون کنشی استفاده کرد.

Keywords:

درمان پذیرش و تعهد , سبک های والدگری , اضطراب , نارسایی توجه/ فزون کنشی