تاثیر آنتی سایکوتیک ها در پیشگیری و درمان دلیریوم سالمندان بستری در بخش های مراقبت ویژه: مروری نظامند

مقدمه: تعیین  تاثیر داروهای انتی سایکوتیک در پیشگیری و درمان دلیریوم در سالمندان بستری در بخش مراقبت های ویژه و عوارض احتمالی این داروها در این قشر از بیماران و بررسی اثرات استفاده از آنتی­سایکوتیک­ها در درمان دلیریوم سالمندان روش کار: مطالعه مروری حاضر در سال ۱۳۹۹-۱۴۰۰ با جستجو اینترنتی در پایگاه­های ملی و بین­المللی توسط کلید واژه­های مربوطه به انگلیسی و فارسی انجام شد. ۷۰ مطالعه در مرحله اول وارد مطالعه شدند. پس از حذف مطالعات تکراری و غیرمرتبط، ۴۸ مطالعه باقی ماند که در نهایت ۱۹ مطالعه بدلیل مشکلاتی همچون عدم وجود معیارهای واجد شرایط مورد نظر این مطالعه از مطالعه خارج شدند و ۲۹ مطالعه­ی باقی مانده در این مقاله بررسی گردیدند.  یافته ها: هالوپریدول، دکسمدتومیدین، ریسپریدون، اولانزاپین، کوئتیاپین، پرومازین و کلوزاپین از داروهای رایج آنتی­سایکوتیک مورد استفاده در درمان دلیریوم سالمندان می­باشند. اگرچه در برخی موارد استفاده از این داروها میتواند موجب کاهش علائم دلیریوم شود ولی با این حال موجب بروز عوارض ناخواسته­ای نیز می­شوند که از این عوارض می­توان به افزایش عوارض مغزی عروقی، افزایش فشارخون و ضربان قلب، احساس گیجی، سکته­ی قلبی، افزایش فاصله­ی QT، سینوس تاکی­کاردی، معکوس شدن موج T، افزایش ارتفاع قطعه­ی ST، بلوک دهلیزی بطنی، مشکلات متابولیکی، نقصان سدیم، افزایش قندخون، پنومونی و ترومبوز وریدهای عمقی، اشاره کرد.  نتیجه گیری: با توجه به شواهد به دست آمده از مقالات، استفاده از آنتی­سایکوتیک­ها در پیشگیری و درمان دلیریوم سالمندان توصیه نمی­شود و در برخی موارد به نظر می­رسد حتی خطر استفاده از آنتی­سایکوتیک­ها در درمان دلیریوم سالمندان بیشتر از فواید استفاده از آن است. از این رو با توجه به نبود شواهد کافی به منظور نقش مفید استفاده از این داروها در پیشگیری و درمان دلیریوم سالمندان، پیشنهاد می­شود توجه بیشتری به انجام اقدامات پیشگیرانه از بروز دلیریوم در این دسته از بیماران صورت گیرد.

Keywords:

Elderly , Delirium , Intensive care , سالمندان  , دلیریوم , مراقبت­های ویژه